=আত্মধোৱন=

১৯৯৩ চন মানৰ কথা, আমাৰ কলেজত এখন অসমীয়া চিনেমাৰ শ্বুটিং হৈছিল, নাম আছিল একত্ৰিছ জুন। নায়িকা আছিল মণিতা কাকতি,সেই সময়ৰ আটাইতকৈ সুন্দৰী নায়িকা। গতিকে সেইকেইদিন ক্লাছ, প্ৰেক্টিকেল সমুলঞ্চে পৰিহাৰ কৰি শ্বুটিং পাৰ্টিৰ লগত দিনে নিশাই ঘুৰি ফুৰাই আমাৰ কাম আছিল। আমাৰ ধাণ্ডা আছিল যেনেতেনে এবাৰ কেমেৰাত মুখখন উলিওৱা।

কথাতে কয় নহয়, প্ৰৱল ইচ্ছা থাকিলে ভাগ্যইয়ো সহায় কৰে। আমাৰ এগৰাকী সহপাঠী বান্ধৱী অভিনেতা প্ৰাঞ্জল শইকীয়াৰ ভাগিনী। গতিকে তাইকে আমি সকলোৱে নেৰা নেপেৰাকৈ ধৰিলো, কিবা এটা উপায় কৰা, নহ'লে আমাৰ জীৱনেই বিফল হব। তাই কিবা কিবি কৰিলে হবলা, এদিন দেখোন চিন এটাত আমাক সকলোকে মাতি নি ক্লাছৰূমত বহাই দিলে। মই প্ৰথম বেঞ্চেতে ছিট এটা যোগাৰ কৰিলো। সেইটো এজন প্ৰফেচাৰে ক্লাছ লোৱাৰ দৃশ্য।

তাৰ পাছতে হঠাৎ মোৰ ভাগ্যৰ চকৰি ঘুৰিল, এজন সহ-পৰিচালক মোৰ ওচৰলৈ আহি সুধিলে

-"ডাইলগ এটা কব পাৰিবা?"

মৰমৰ হীমা

                                        

  

                                        ॐ শ্ৰীহৰি 

 
 

মৰমৰ হীমা,

মৰম লবি। বহুদিন তোৰ খবৰ বাতৰি পোৱা নাই। এই আপদীয়া মোবাইল নে ফোবাইলটো তোলে লগাই দিবলে মই বাপেৰক কৈ কৈ হাৰি গৈছো। তই হেনো মোবাইলে ঢুকি নেপোৱা ঠাইত আছগৈ, কিবা বিদেশ নে কি? হেৰৌ আজিকালিৰ যুগতো এনেকুৱা পিছপৰা ঠাই আছেনে, যে মোবাইল ফোনো নেবাজে! সেইবোৰ ঘোকোট ঠাইলে কেলেনো যাব লাগে মই তাকে বুজি পোৱা নাই। ইফালে মই মানুহজনীৰ চিন্তাত টোপনি নাই, ভাতমুঠিও পেটলে নোযোৱা হৈছে। সেইকাৰণে হৰেণক কৈ চিঠিখনকে লিখাইছো। চিঠি পালেই উত্তৰ দিবি।

বাৰু সেইবোৰ বাদ, তোৰ ভালেই চাগে। আজি ইমানদিন হ’ল, দং দংকে গাভৰু ছোৱালীজনী ঘৰত নাই, কত কি কৰি আছগৈ মই গম নেপাও, চিন্তা নহবনে মোৰ? পিছে মোৰ কথা শুনে কোনে? মাৰ বাপেৰ কেইটাও সেই- হেৰৌ গাভৰু ছোৱালীজনীক এনেকে অকলে অলৈ তলৈ পঠাই দিব লাগে নে? তেহেলে চৰকাৰেই নকওক কিয়? নাই নুবুজে কোনেও, তয়ো নুবুজ। মই বুঢ়ীজনীয়ে আজিও সকলো ফালে চাব লাগে।

#ফটাপ্ৰেম

হোষ্টেলত লাইফ আৰু প্ৰেম অভিন্ন বস্তু, প্ৰেম অবিহনে হোষ্টেলৰ কথাৰ অৰ্থই নাই। সেইকাৰণে আজি মোৰ হোষ্টেলৰ কথ কব খুজি কেৱল প্ৰেমৰ কথাই কও বুলি ভাৱিছো।

হোষ্টেলৰ কথা বাদেই, বুজা হোৱাৰ পৰাই মোৰ বদ্ধমুল ধাৰণা আছিল, এই প্ৰেম বোলা মালটো মোৰ বাবে নহয়। মোৰ নিজৰ চেহেৰা, ঔকাত, বাপকা মালৰ পৰিমাণ আৰু মোৰ স্বভাৱ সম্পৰ্কে অতি স্পষ্ট ধাৰণা আছিল, আজিও আছে; গতিকে কোনো সুন্দৰী আৰু বুদ্ধিমান ছোৱালী যে মুৰত বিকৃতি নঘটালৈকে মোৰ প্ৰেমত নপৰে, সেই বিষয়ে মোৰ কোনো সন্দেহ নাছিল। তাতে মোৰ চকুও আকৌ এনে, ৰূপে গুণে বাচৰো বাচ জনীতহে চকু পৰেগৈ।

গতিকেই, যৌৱনৰ দুৱাৰ দলিত ভৰি দিয়ে ভাৱিলো যে বিফলতা অৱশ্যম্ভাৱী বুলি জানিও শক্তি অপব্যৱ কৰাতকৈ, মনত দুখ পোৱাতকৈ, মই সদায় একপক্ষীয় প্ৰেমেই কৰি যাম, সপোনতে ডেটিং মাৰি যাম। আৰু সঁ‌চা সঁ‌চি প্ৰেম বিয়াৰ পাছত ঘৈণীকে দিম, প্ৰেমেৰে ধুৱাই দিম।

=ফটা সাক্ষাতকাৰ= জুন-২০১৭ সংখ্যা ফটাঢোলত প্ৰকাশিত

 

অংকনঃ- দেৱজিত শইকীয়া 

এই পৰী পাৰবীন ছোৱালীজনী ভাল নহয়। সেইদিনা খবৰ এটা লও বুলি তেখেতৰ অফিচলে গ’লো; বঢ়িয়াকৈ চাহ মিঠাই খুৱাই, মিঠা মিঠা কথা কৈ মোক ফচাই দিলে নহয়- বোলে এই সংখ্যা ফটাঢোলৰ বাবে সা‍ক্ষাৎকাৰ মই লৈ দিব লাগিব। মই চালে বেৰে কোবাই নাই নুই কৰি চালো, পিছে তেও নাচোৰবান্দা। মোক তামাম জেক মাৰিলে- বোলে মই হেনহে, তেনহে, মই নকৰিলে এইটা কাম কোনেও কৰিব নোৱাৰে। মই বুজি পালো যে মোৰ পৰা কাম উলিয়াবলৈ জেক মাৰি আছে- কিন্তু শেষত গৈ না কৰিব নোৱাৰিলোগৈ। এনেয়ো সুন্দৰী মহিলাক না কোৱাৰ অভ্যাস মোৰ কস্মিন কালেও নাছিল। কিন্তু যেতিয়া সা‍ক্ষাৎকাৰ লব লগা মানুহজনৰ নাম ক’লে- মোৰ ফাটমেলা বসুমতী পাতালে লুকাও অৱস্থা হ’ল। সেইজন মানুহৰ সা‍ক্ষাৎকাৰ লম আৰু মই? হে ভগৱান- মোৰ মাতেই নোলাব দেখোন মুখৰ পৰা! এনে বিশাল ব্যক্তিত্বৰ আগত মোৰ পেণ্ট গিলা হৈ গ’লে – ৰিস্ক কোনে লব? পিছে পাৰবীনে নেৰে- নাই আপুনি পাৰিব, পাৰিবই লাগিব। ফটাঢোলৰ ইজ্জতৰ কথা।

=এটা প্ৰশ্ন=

এনেই খোলাখুলিকে সকলোকে,
প্ৰশ্ন এটা সোধো,
মানে,
মোৰ জন্ম অসমৰ এখন গাঁৱত,
তাতে ডাঙৰ দীঘল হলো,
হিন্দী, বাংলা, ইংলিছ মোৰ আয়ে নেজানে,
সেয়ে মই আইয়ে কোৱা ভাষাটোকে শিকিলো,
আন গান শুনিবৰ সুবিধা নাছিল,
সেয়ে জ্যোতি, বিষ্ণু, ভুপেন, ৰূদ্ৰ, জুবিন,
বা বৰগীতকে শুনিলো।
কুঁহিপাঠকে পঢ়িলো,
মোৰ গাঁৱত আন ভাষাৰ কিতাপ পঢ়ুৱাব পৰা
মাষ্টৰেই নাছিল। 

#কণপাইজম

 

#কণপাইজম

আজি গধূলি বিশেষ কৰিব লগা কাম নাছিল। দিনৰে ডাইল, ভাজি আছেই, ভাত কেইটা পাতি দিলেই হ'ল। গতিকে এনেই থকাতকৈ নতুন ধৰ্ম এটাকে প্ৰৱৰ্তন কৰি পেলালো। 

আচলতে আজিকালিৰ এই ধৰ্মক লৈ চলি থকা খাম খেয়ালিবোৰ মোৰ ভাল লগা নাই, সেয়ে সেই খামখেয়ালিবোৰ আৰু বেছি বঢ়াবলৈ, মই এই নতুন ধৰ্মটো প্ৰৱৰ্তন কৰিলো। বৰ সুন্দৰ, সস্তা আৰু টিকাও ধৰ্ম, আপোনালোকে গ্ৰহণ কৰিলে আৰাম পাব।

সবিশেষ নকও, কিন্তু এটা কথা জানি থওক, মই আজি প্ৰৱৰ্তন কৰা ধৰ্মটোৰ ভগৱানজনৰ নাম "কণপাই"। আৰু ধৰ্মটোৰ নাম "কণপাইজম!"

=স্বাস্থ্য ৰক্ষা=

বয়স হোৱাৰ সকলোতকৈ নিৰ্ভৰযোগ্য চিন হ’ল – স্বাস্থ্যৰ প্ৰতি সজাগতা। বয়স বাঢ়ি অহাৰ লগে ৰাইজে অসু্খ বিসুখ হওক বা নহওক, স্বাস্থ্য বোলা বস্তুটোক লৈ বেছিকৈ মাথা মৰা দেখা যায়। শকত হৈছো নে ক্ষীণাইছো, বিপি, চুগাৰ ঠিকে ঠাকে আছেনে নাই, চাল সোঁতোৰা পৰিছে নেকি? ডিহাইডেছন হৈছে নেকি? সুষম খাদ্য, তেল কম , চেনী কম! 

মুঠতে ডেকা আৰু বুঢ়াৰ মাজত সেইটোকে মুল পাৰ্থক্য বুলি কব পাৰি। ডেকাকালত মানুহে স্বাস্থ্য ধ্বংস কৰিবলৈ পাৰেমানে সকলো কৰে, আৰু বুঢ়া বয়সত সেই ভগ্ন স্বাস্থ্য উদ্ধাৰ কৰিবলৈ। যিদিনাৰ পৰাই আপুনি স্বাস্থ্য ভালে ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰা আৰম্ভ কৰে, সেইদিনাৰ পৰাই, লাগিলে আপোনাৰ বয়স যিয়েই নহওক, আপুনি বুঢ়া হোৱা বুলি ধৰিব পাৰি। কথাটোত আন এটা যুক্তিও আছে, স্বাস্থ্যৰ প্ৰতি মন কৰিলেই আপুনি ডেকা কালত কৰিবলৈ মন যোৱা প্ৰায় সকলো কামেই বাদ দিব লাগিব, গতিকে প্ৰেক্টিকেলী আপুনি বুঢ়া হবই লাগিব। 

=টইলেট, এক সৃষ্টিশীলতা=

নিজৰ পইচাৰে খাই-বই জীয়াই থকা জীৱনটোতে মই যে দেশ, জাতি, মাটি, ভেঁটি, সাহিত্য, কলা, সংস্কৃতি, আৰু অভাৰ অল মানৱ জাতিৰ কল্যাণৰ অৰ্থে যিমানবোৰ বাম্পাৰ বাম্পাৰ আইডিয়া উলিয়াইছো, সেই আইডিয়াবোৰৰ কেৱল নামবোৰ লিখি গ’লেও এখন মিডিয়াম চাইজৰ মহাকাব্যই হবগৈ।

আজি পূৱাৰ কথাকে কও,

চাহ কাপ খাই উঠাৰ লগে লগে মোৰ বৰ জোৰকৈ লাগে,  দৌৰ মাৰিবলাগে। আকৌ সেইখিনি সময়তে মোৰ সৃষ্টশীলতা, সামাজিক দ্বায়িত্ব আদিও জোৰকৈ 'লাগে'।

আজি তেনে  সময়চোৱাত মোৰ অসমীয়া চিনেমাৰ দূৰ্গতিৰ কথা মনত পৰি বুকু বিষাই উঠিল। নাই এনেকৈ নহব, আনৰ ওপৰত ভৰষা কৰি লাভ নহব। মই নিজেই কিবা এটা কৰিব লাগিব। চিনেমা বনাব লাগিব! প্ৰথমমতেই স্ক্ৰীপ্টখন লিখি লও। এলাপেচা চিনেমা নহয়, অস্কাৰ, কাঁ ৰ তলত নেভাবোয়েই। কাহিনী হব মামনি বাউদেউৰ “উদয়ভানু চৰিত্ৰ”। অসমীয়া মানুহে নেচায়, নেলাগে চাব। মোৰ টাৰ্গেট অডিয়েন্স হব, ইউৰোপ আৰু দক্ষিণ আমেৰিকা, তেওলোকে উদয়ভানুৰ শিল্পীসূলভ ইডিয়’ চিংক্ৰেচী তেওলোকৰ পচণ্ড হব। তাতে উদয়ভানু চিত্ৰকৰ! আস!!! আৰু কি লাগে?

=এজন কবিতাৰ মিস্ত্ৰি=

এই কামটো কৰিব ওলাইছো, কেৱল এটা কাৰণতে, যে মই জানো, মোৰ এই ‘আইধা’ ‘বাইখা’ পঢ়ি মুৰ গৰম হ’লেও মনোজে কব- ‘দাদা, অশেষ ধন্যবাদ! আগলৈয়ো দিহা পৰামৰ্শ দি থাকিব’! নহ’লে মই সাধাৰণতে এনে হঠকাৰী সিদ্ধান্ত নলও।

কিছুমান কিতাপ কিনিলো বুলিয়েই পঢ়ি পেলাব নোৱাৰি, পঢ়িবলৈ অলপ মানসিক প্ৰস্তুতি গোটাব লাগে। এইখনো তেনে কিতাপ, এইখন কিতাপ হওক বুলি মনে প্ৰাণে আশা কৰিছিলো, সময় লাগিল, কেনেবাকৈ হ’লগৈ। ইমান বেছি আশা থকা বাবেই হয়তো, পোনচাটেই খুলি পঢ়িবলৈ সাহস নকৰিলো। সময় ল’লো। ইয়াৰ কেইবাটাও কবিতা আগতে ফেচবুকত পঢ়িছো, বেছিভাগ ফেচবুকত দিছে যদিও ‘miss’ কৰিছো। কিতাপখনো এফালৰ পৰা পঢ়া নাই, গাৰুৰ কাষত লৈছো, চাইছো, হঠাতে পৃষ্ঠা এটা উলুটিয়াই এটা কবিতা পঢ়িছো, আকৌ জপাই থৈছো, আৰু ভাৱিছো। আজিও পঢ়ি শেষ হোৱা নাই, পঢ়ি হ’লে কিজানি বুকচেল্ফলৈ পঠাব লাগে! সেয়ে অলপ অলপ কৈ খৰছ কৰিছো কিতাপখন, ৰিচাইকল কৰিছো, ৰি –ইউজ কৰিছো, একেটা কবিতাকে।

=অকবিতা=

(১) = প্ৰেম=

মোলৈ হোৱাটএপচ কল কৰিবা সোণজনী;
মোৰ প্ৰিয়তমা পত্নীয়ে,
ফোনটো এনগেজ থাকিলে 
সন্দেহ কৰে!

(২) =ভোক=

আস! ভোকৰ কি যান্ত্ৰণা!!
ইফালে ঘৰত মেগী এপেকেটো নাই।
কাষৰ ঘৰৰ খুড়ীয়ে
চাহ খাবলৈ মাতিব বুলি
বাট চাই থাকোতে,
বেলি দেখোন মুৰৰ ওপৰেই পায়।
খুড়ীওচোন আজি,
বাৰান্দালেকে ওলোৱা নাই।

= এসন্ধিয়া মহাকাব্য=

আজি সন্ধিয়া বজাৰলৈ গ'লো,
ঘৰত কেইটামান বেচিক বস্তুয়েই নাই,
পটেছৰিজনীও গুৱাহাটীত, 
কি কৰি আছে নেজানো পাই!

পকেটো খালি,
নাই মানে, দহ টকাও নাই।

এটিএমত সোমালো,
সেইটোৰ স্ক্ৰীণ দেখোন একেবাৰে ক'লা যি ক'লাই!
আকৌ বেয়া হ'ল হবপায়!
আমাৰ ইয়াত ডিজিটেল ইণ্ডিয়া তামাম হাই ফাই!
এটাই মাথো এ টি এম,
তাৰো ঘেণ্টা সদায় চিগো চিগো চিলাই!

উপায় নাই!
নাৰায়ণেই সাৰথি ভাই।
তাৰ দোকানলৈ গৈ ইম্পৰেছন জমাই ক'লো
- "কস্ত ছ' দাঈ?
হামকো পেইচা ঔৰ চামান দোনো চাহিয়ে?
দেনা হেঁ তো দো,
নহ'লে গিৰিধাৰী হেঁ দুচৰা উপায়"

=ক্ৰিঞ্জ=

ইংৰাজীত cringe pop বুলি এটা শব্দ আছে। আজিকালি বহুতেই ইয়াক সংগীতৰ এক ধাৰা বা genre বুলি কব খোজে। ৱিকিপেডিয়াত ইয়াৰ অৰ্থটো সৰল ভাৱে এনেকৈ দিয়া আছে- so bad that you cannot stop watching them, অৰ্থাৎ ইমানেই বেয়া, ইমানেই বেয়া যে আপুনি নুশুনি বা নেচায় নোৱাৰো। এইবোৰ গানৰ কথা, সুৰ, তাল মান ভিডিঅ সকলোফালেই তথৈবচ হোৱা প্ৰয়োজনীয়। শুনি আপোনাৰ বমিৰ ভাৱ আহিলেহে সেই গানটোৱে ক্ৰিঞ্জ পপৰ খিতাপ পাবলৈ সক্ষম হয়।

এই ধাৰাৰ সংগীতৰ জন্মদাত্ৰীৰ সন্মান দিয়া হয় আমেৰিকাৰ ৰেবেকা ব্লেক নামৰ এগৰাকী সুন্দৰীক। তেও ২০১১ চনত মুক্তি দিয়া ফ্ৰাইডে নামৰ গানটোৱে মানুহক ইমানেই বিৰক্ত কৰিছিল যে তেওক কেইবাবাৰো হত্যাৰ ধমকি দিয়া হৈছিল। ৰেবেকাৰ পাছত এই ধাৰাটোৰ ধ্বজা বহন কৰি ইয়াক খ্যাতিৰ শিখৰলৈ লৈ যায় পাকিস্তানৰ তাহিৰ শ্বাহ আৰু আমাৰ ভাৰতবৰ্ষৰ জেচিন্থা মৰিচ, ভীম নাৰুলা আদিয়ে। ভাৰতৰ শ্ৰে‍‍ষ্ঠতম আৰু সকলোতকৈ জনপ্ৰিয় ক্ৰিঞ্জ শিল্পী হ'ল আমাৰ অতি আদৰৰ, অতি হেঁপাহৰ গানৰো গানৰ, প্ৰাণৰো প্ৰাণৰ "ধিনচাক পূজা"। আজিৰ দিনত যদি আপুনি ধিনচাক পূজাৰ গান বা নাম শুনা নাই তেনে আপোনাৰ জীৱনেই বৃথা বুলি কব পাৰি। আন কে'চ বিলাকত অসম আনঠাইতকে বিশ বছৰৰ মান পিছুৱাইত থকিলেও, cringe pop ৰ ক্ষেত্ৰ কিন্তু বিশ্বৰ যিকোনো ঠাইৰ লগতে টক্কৰ দিব বহুকেইজন স্বনামধন্য শিল্পী আমিও জন্ম দিব পাৰিছো। গৌৰৱ কৰিবলগীয়া কথা।

=জীৱনে মৰণে=

এনেই খোলাখুলিকে সকলোকে,
প্ৰশ্ন এটা সোধো,

মানে,
মোৰ জন্ম অসমৰ এখন গাঁৱত,
তাতে ডাঙৰ দীঘল হলো,
হিন্দী, বাংলা, ইংলিছ মোৰ আয়ে নেজানে,
সেয়ে মই আইয়ে কোৱা ভাষাটোকে শিকিলো,

আন গান শুনিবৰ সুবিধা নাছিল,
সেয়ে জ্যোতি, বিষ্ণু, ভুপেন, ৰূদ্ৰ, জুবিন,
বা বৰগীতকে শুনিলো।

কুঁহিপাঠকে পঢ়িলো,
মোৰ গাঁৱত আন ভাষাৰ কিতাপ পঢ়ুৱাব পৰা
মাষ্টৰেই নাছিল।

যৌৱন কালত ৰঙিলীৰ জীয়েকক
লৈ আনো যেন লগাত,
বিহুকে মাৰিলো।
মাঘবিহুত চুৰ কৰি আনি কোমোৰাৰে ভাজিলো হাঁহ!

আলফা নহ'লো। বহু কাৰণত! নকও আজি
জাতীয়তাবাদো নুবুজিলো চাগৈ।

পিছে, শংকৰদেউ বোলা বুঢ়াটোৱে
কত জানো কেনেকে,
ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ নামত,
কেনেকে মানুহ হিচাপে জীয়াই থাকিব লাগে,
তাকে শিকাইছিল যেন লাগিল।
আই বোপায়ে তেওকে ভজিলে,
ময়ো তাকে কৰিলো।
নাজানোহো আৱাহনত, নাজানোহো বিসৰ্জনত
নিজকে বিছাৰি পালো।

=গাঁওবুঢ়াৰ চোতালত=( 'ফটাঢোল' ডিচেম্বৰ-২০১৮ সংখ্যাত প্ৰকাশিত)

গোটেই গাঁওখন আজি গাঁওবুঢ়াৰ চোতালত উবুৰি খাই পৰিছেহি। ওচৰ কেইঘৰৰ কথাই নাই, একেবাৰে সিমুৰৰ চেঁচুক বাঁহনিখনৰ তলৰ কেইঘৰ, ধোবাৰ কাম কৰা পৰশুৰাম, মৈমনসিঙৰ পৰা আহি গাঁৱে গাঁৱে হাজিৰা কাম কৰা কামালুদ্দিন, চাউলৰ মিলৰ মহৰী ভজহৰিৰ লগতে নামনিৰ পৰা উঠি অহা বিকৰ্ণ বসুমতাৰীৰ পৰিয়াল, গাহৰি মাংস নহ’লে এসাজো পেটলে নেযোৱা ধনেশ্বৰ গগৈ, গাহৰি খাই ধনেশ্বৰে গাঁওখনৰ জাত-পাত মাৰিলে বুলি মত পোষণ কৰা বিজয় মহন্ত মাষ্টৰ, মুঠতে গাঁৱৰ সকলো Who’s Who আজি গাঁও বুঢ়াৰ চোতালত পাটি পাৰি বহিছেহি। নবহিবনো কিয়? আজি গাঁওবুঢ়াই ৰাইজৰ সৈতে ‘মন কী বাত’ কৰিব বোলে। গাঁওবুঢ়াক ভাল নোপোৱা মানুহ গাঁওখনত নাই। লোদোৰ পোদোৰকৈ সভাশুৱনি মানুহজনে আজিলৈকে কাকো খঙেৰে মাত এষাৰ দি পোৱা নাই। এইহেন পদৱীত থাকিও মানুহজনৰ গপ ভেম বোলা বস্তুটো নাই, মুখৰ পৰা ভগৱানৰ নাম নুগুচেই। বয়সত অলপ ডেকাচানেকীয়া হ’লেও গাঁওবুঢ়াৰ ব্যক্তিত্ব কিন্তু সকলোকে মুহিব পৰা, কি ল’ৰা, কি বুঢ়া সকলোৰে প্ৰিয় তেওঁ। আনকি তেখেতে গাঁওবুঢ়া নিৰ্বাচিত হোৱাৰ সময়ত গাঁৱৰ কেটেঙ মেটেঙ, মূৰ খুৰোৱা গায়ক এজনে গান এটাও লিখিছিল, বৰ জনপ্ৰিয় হৈছিল গানটো। মুঠতে ক’বলৈ গ’লে গাঁওখনত সকলোফালে আনন্দময় পৰিবেশ আজি।

তথ্যসূত্ৰ

যিকোনো বিষয়ৰ ওপৰতে বিজ্ঞানসন্মত আলোচনা বা প্ৰৱন্ধত সকলোতকৈ জৰুৰী বস্তুটো হ'ল ৰেফোৰেন্স বা তথ্যসূত্ৰ। সৰুতে আমাক শিকাইছিল, ৰচনা লিখোতে যিমানে "উদ্ধৃতি" দিব পাৰিবি সিমানে বেছি নম্বৰ পাবি। বৰ বেছি প্ৰসংগ সংগতি বিছৰা নাছিলো, কেৱল ৰচনাখনৰ লগত মিলিব পৰা দুটামান শব্দ উদ্ধৃতিত থাকিলেই হ'ল। হোৱাই নোহোৱাই মূল গধূৰ লেখক এজনৰ দুই এটা বক্তব্য উৰ্ধকমাৰ মাজত লিখি দিছিলো, লাভ হৈছিল, এক আদ হ'লেও বেছি নম্বৰ আহিছিল। আজিও কিবা এটা লিখিব খুজিলে লগে লগে ইণ্টাৰনেট চাৰ্চ, এই বিষয়ত কোনে কি কৈছিল? মোৰ এতিয়াও গুগল চাৰ্চ অব্যহত আছে, চাৰ্চ বাৰত লিখিছো-  

" How important is reference to an Article"

লিখা মেলাৰ কথা বাদেই, অফিচৰ নোটশ্বিটটো কোনোবাই কৰবাত দি যোৱা বক্তব্য, মেনুৱেল বিলাকত লিখা থকা দুটা শাৰী, আগতে কৰা কামৰ ৰেফাৰেন্স, অথৰিটি মিনিষ্ট্ৰীৰ গাইডলাইন আদি কিবা কিবি লিখিব পাৰিলেই বৈতৰণী পাৰ বুলি ধৰিব পাৰি। গুগল অহাৰ পৰা অফিচৰ কামত বৰ সুবিধা হৈছে। 

=বৰাপ্ৰেমাখ্যান=

ওলাইছেহি আহি এজন ঢুলীয়া জোখৰ,

আহিয়েই দিছে এচাট গেমেহা চাপৰ; 

নামটো আকৌ হিমন্তৰ ওচৰ পাজৰৰ,

নকলেও জনাই জানে নগাঁৱত ঘৰ। 

সৰুৰে পৰাই তেৰাৰ আছিল বেমাৰ ছালৰ,

নকও বাৰু সেই কথা হব গৰবৰ!

কামে কাজে শণিগুটি, বুদ্ধিত তীখৰ,

তেতেলীয়াৰ কলসী খোৱাত প্ৰতিভা প্ৰখৰ। 

কলেজ পায়ে বৰাৰ চিঙিল এৰাল গলৰ,

'পতামেই এজনী' বুলি কৰে প্ৰতিজ্ঞা অলৰ। 

হেন্দিক, কটন আৰু যত গাৰ্লচ কলেজৰ,

পদূলি শুঙি কটাই দিলে দুই চাৰি বছৰ।

ইম্প্ৰেছ কৰো বুলি আপী নতুন বেটচৰ,

দিনে ৰাতিয়ে লয় তেও ক্লাছ গীটাৰৰ। 

হঠাত এদিন মিলন হ'ল দুই নয়নৰ,

দুপাৰ ভাঙি বৈ গ'ল নদী মৰমৰ। 

খালি কৰি 'আৰ্চিজ' গেলেৰী পানবজাৰৰৰ,

ৰূমত আনি সজালে পাহাৰ গ্ৰীটিংচ কাৰ্ডৰ। 

পৰীক্ষাত দিনে বাঢ়ি যায় সংখ্যা বেকৰ (BACK),

হলেও হেনো বৰাৰ প্ৰেম অজৰ অমৰ। 

ভৰষা জানো আছে পিছে মানৱ মনৰ,

প্ৰেমিকাই পাই গ'ল আমেৰিকা থকা বৰ।

প্ৰেম সাগৰ শুকাই ওলাল খৰাং বালিচৰ,

চিঙি গ'ল তাঁৰডালি হৃদয় চেতাৰৰ;

পিছে চেলুট কৰিব লাগে তেওৰ সাহসৰ,

ভকতহে নহয় তেও হাৰমনা ঘৰৰ;  

দুদিন মাথো খালি কৰি বটল ৰামৰ,

লাগি গ'ল তেও সন্ধানত নতুন প্ৰচপেক্টৰ।

চিগাৰেট এটা জ্বলাই লৈ চিতাত প্ৰেমৰ,

লিখি ল'লে প্ৰেমপত্ৰ তেজেৰে নিজৰ।

টু হুম ইট মে' কনচাৰ্ণ, সোণজনী মৰমৰ,

লিখি ৱালত লগাই দিলে ছোৱালী হোষ্টেলৰ। 

প্ৰফাইল বিচাৰ (সংকলন আৰু সম্পাদনা) - (ফটাঢোল আলোচনীৰ 'জুলাই-২০১৭ সংখ্যাত প্ৰকাশিত)

আগতে কোৱা গৈছিল- “আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয়”; কিন্তু আজিকালি এই বাক্যটো – “আপোনাৰ ফেচবুক প্ৰফাইলেই আপোনাৰ পৰিচয়”- বুলি ক’লেহে যথোপোযুক্ত হব বুলি ভাৱ হয়। চৰিত্ৰ বিচাৰৰ এই নব্য-ধাৰাৰ লগত সংগতি ৰাখি এই ফটাঢোলৰ পৃষ্ঠপোষক সকলে কম্পিউটাৰ প্ৰগ্ৰেমৰ জৰিয়তে ফে’চবুক প্ৰফাইল বিশ্লেষণৰ বাবে প্ৰচেষ্টা চলাই আহিছে। যি কোনো ব্যক্তিৰ ফেচবুক প্ৰফাইলৰ লিংকটো এই ছফটৱেৰে পোৱাৰ লগে লগে – সেইজনাৰ ইতিবৃত্ব, চৰিত্ৰ, স্বভাৱ, বেকগ্ৰাউণ্ড আদি সকলো ফটফটীয়াকৈ ওলিয়াই পেলায়।

এই ছফটৱেৰৰ সহায়ত বিশ্লেষণ কৰে কেইটামান প্ৰফাইল বিচাৰ এই শিতানত সন্বিৱিষ্ট কৰা হৈছে।

(বি. দ্ৰ. :- কানি মুণি বাই বাই, কাৰোবাৰ গাত লাগিলে আমাৰ গাত দোষ নাই, সকলো দোষ সেই ছফটৱেৰটোৰ)

অতিথি নং ১:- শ্ৰী ডেমকেয়াৰ দত্ত

মহাপলায়ন পৰ্ব (ফটাঢোল আলোচনীত ধাৰাবাহিক ভাৱে প্ৰকাশিত পূৰ্ণাংগ হাস্য উপন্যাস)

প্ৰথম খণ্ড

আগকথা:

আগকথাৰ আগৰখিনি নকওঁ, এই আগকথা আচলতে শেষ পৰ্বৰহে আগভাগ… বিগিনিং অৱ দি এণ্ড। এণ্ড অৱ দ্যা বিগিনিঙলৈকে সকলোৱে জানেই। গতিকে মোৰ আৰু পাঠকৰ সময় নষ্ট নকৰোঁ। আগকথাখিনিও অলপ খৰধৰ কৰিম, কাৰণ পিছকথাখিনিত বহু কাহিনী আছে।

ফেচবুক মহাসমৰত জোলোকা জোলোকে পানী খাই গোৰ হাৰণ খোৱাৰ পাছত ফটাঢোলৰ মানুহবিলাকৰ মৰেল একেবাৰে ডাউন হৈ গ’ল। তেওঁলোকে নিজে কৰা ভুল মৰ্মে মৰ্মে উপলব্ধি কৰিলে আৰু অনুশোচনাৰ অগ্নিয়ে তেওঁলোকৰ দেহ মন অনবৰত দহন কৰিবলৈ ধৰিলে। এই যন্ত্ৰণাৰ পৰিত্ৰাণ কি? কি তেওঁলোকে মৃত্যুৰ পাছত অনন্ত কাল ৰৌ ৰৌ নৰকত পচিব লাগিব? এই মহাপাপৰ প্ৰায়শ্চিত্ত কি? প্ৰশ্নবোৰে তেওঁলোকক দিনে ৰাতিয়ে পিছ নেৰা হ’ল। তিল তিলকৈ তেওঁলোকৰ দেহ মনৰ সকলো শক্তি কমি আহিবলৈ ধৰিলে। এই সংসাৰ, এই ফেচবুক সকলো অনৰ্থক মায়াৰ খেলা বুলি তেওঁলোকে অনুভৱ কৰিলে।

কিন্তু ইয়াৰপৰা পৰিত্ৰাণৰ উপায় কি? কোনে দিব তেওঁলোকক উদ্ধাৰৰ উপায়? সকলো দিশতে বিচাৰ খোচাৰ কৰা আৰম্ভ হ’ল।

তেওঁলোকৰ ভাগ্য ভাল আছিল। তেওঁলোকৰ অন্বেষণে তেওঁলোকক কলিযুগৰ শ্ৰে‍ষ্ঠতম জ্ঞানী পণ্ডিত, শাস্ত্ৰ বিশাৰদ, জ্যোতিষশ্ৰাস্ত্ৰবিদ, ধৰ্মযাজক, সমাজ সংস্কাৰক এজনৰ শ্ৰীচৰণত উপনীত কৰালেগৈ (মহাপুৰুষ জনাৰ নাম লোৱাৰপৰা বিৰত থাকিলোঁ, হ’ল বুলি আৰু ইমান পোনে পোনে নিজৰ প্ৰশংসা কৰিব নোৱাৰি নহয়)। এদিন তেওঁলোক সকলোৱে একেলগে সেই মহাজ্ঞানী পণ্ডিতক লগ কৰিবলৈ মনস্থ কৰিলে।

আলিবাটটো - (মাৰ্চ -২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

আমাৰ গাঁৱৰ ঘৰৰ আগেদি এটা কেঁচা আলি আছিল, একা বেঁকাকৈ যোৱা আলিটোৱে কেইবাখনো গাঁও চুই গৈছিল। মূল বাটৰ পৰা সোমাই বহুদূৰলৈকে মানুহৰ ঘৰ নাছিল, দুইফালে কেৱল ধাননি পথাৰ। বাৰিষা দুইকাষৰ পথাৰবোৰ পানীৰে চপচপীয়া হৈ পৰিলে আলিটো ৰূপত বন্ধা সেউজীয়া মণি এধাৰ এটা যেন লাগিছিল। তথাপিও দূৰৰ গাঁৱৰ পৰা স্কুলত কলেজত পঢ়িবলৈ অহা ছোৱালীবোৰে কিন্তু পথাৰৰ মাজৰ ‘শ্বৰ্টকাট’ বাটটো এৰা নাছিল। চেণ্ডেলযোৰ হাতত লৈ মেখেলা কোঁচাই সিপাৰৰ গাঁওখনৰ পৰা পথাৰৰ বোকা পানী ফালি আহিছিল। আলিটো পোৱাৰ পাছত পথাৰৰ পানীৰে ভৰি ধুই চেণ্ডেলজোৰ পিন্ধি লৈছিল। খেতিয়কৰ ঘৰৰ ছোৱালী আছিল সেইবোৰ, বোকা পানীলৈ ভয় নকৰিছিল। আমাৰ বাবে বৰ আকৰ্ষণীয় দৃশ্য আছিল সেইটো, মেখেলা কোঁচাই স্বচ্ছ পানীৰ মাজেৰে দপদপাই অহা ছোৱালীবোৰ। নিষিদ্ধ জগতখনৰ সৈতে প্ৰথম পৰিচয়।

কাচপিঠীয়া আলিটো ঘাঁহেৰে ভৰা আছিল, মাজতে এটা সৰু বগা লোৰ। ঘাঁহ মৰি নাইকীয়া হৈছিল লোৰটোত, সেয়া চাইকেল চলোৱা বাট। লোৰটো কেতিয়াবা ইমানেই দ’ হৈ পৰিছিল যে চাইকেলৰ চকা তাৰ পাৰত লাগিলে আৰোহী লুটিখাই পৰাৰ সম্ভাৱনা আছিল। লোৰটোৰ মাজেৰে চাইকেলখন পোনাই লৈ যোৱা নশিকাৰুবোৰৰ বাবে সকলোতকৈ ডাঙৰ প্ৰত্যাহ্বান আছিল।

সাক্ষাৎকাৰ অৱ নগেন (জুন-২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল' ত প্ৰকাশিত)

এই পৰী বোলা ছোৱালীজনী ভাল নহয়। সেইদিনা খবৰ এটা লওঁ বুলি তেখেতৰ অফিচলে গ’লো; বঢ়িয়াকৈ চাহ মিঠাই খুৱাই, মিঠা মিঠা কথা কৈ মোক ফচাই দিলে নহয়, বোলে এই সংখ্যা আলোচনীৰ বাবে সা‍ক্ষাৎকাৰ মই লৈ দিব লাগিব। মই চালে বেৰে কোবাই নাই নুই কৰি চালো, পিছে তেওঁ নাচোৰবান্দা। মোক তামাম জেক মাৰিলে,বোলে মই হেনহে, তেনহে, মই নকৰিলে এইটো কাম কোনেও কৰিব নোৱাৰে। মই বুজি পালো যে মোৰ পৰা কাম উলিয়াবলৈ জেক মাৰি আছে। কিন্তু শেষত গৈ না কৰিব নোৱাৰিলোগৈ। এনেও সুন্দৰী মহিলাক না কোৱাৰ অভ্যাস মোৰ কস্মিন কালেও নাছিল। কিন্তু যেতিয়া সা‍ক্ষাৎকাৰ ল’ব লগা মানুহজনৰ নাম ক’লে, মোৰ ফাঁটমেলা বসুমতী পাতালে লুকাওঁ অৱস্থা হ’ল। সেইজন মানুহৰ সা‍ক্ষাৎকাৰ ল’ম আৰু মই? হে ভগৱান!মোৰ মাতেই নোলাব দেখোন মুখৰ পৰা! এনে বিশাল ব্যক্তিত্বৰ আগত মোৰ পেণ্ট গিলা হৈ গ’লে ৰিস্ক কোনে ল’ব? পিছে পৰীয়ে নেৰে, “নাই আপুনি পাৰিব, পাৰিবই লাগিব। আলোচনীৰ ইজ্জতৰ কথা আছে।

উপায় নেপাই মৰণত শৰণ দি কেনেবাকৈ ইণ্টাৰভিউটো ল’লোগৈ। সঁচা কৈছো, মোৰ সকলো সপোন যেনেই লাগি আছে, মই যে সেইজন মানুহৰ আগত ঠিয় হৈ কথা পাতিব পাৰিলো, সেয়াই মোৰ বাবে বহুত।

তো, মিত্ৰৌঁ, ভায়োঁ ঔৰ ওনকী বেহেনো- এইবাৰ আপোনালোকৰ আগলৈ আগবঢ়াইছো অসমৰ কিংম্বদন্তী লিখক, সাংবাদিক, কবি, গীতিকাৰ, সুৰকাৰ, ঠিকাদাৰ, কম্পিউটাৰ এক্সপাৰ্ট, সুদক্ষ ভাৱৰীয়া, বিপ্লৱী, প্ৰেমিক, চিত্ৰকাৰ, অহহ… সমাজসেৱকটো থাকি গৈছিল………আৰু ধেৰ কিবা কিবি ……………… …………….

শ্ৰীনগেন!!

জম্বি বিহু ( জুন-২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

কিছুবছৰ আগৰ কথা। অসমীয়া চিত্ৰজগতৰ এগৰাকী আগশাৰীৰ অভিনেত্ৰীৰ (বিহু ভিচিডিত অতিকৈ জনপ্ৰিয়) আমাৰ পৰিয়ালটোৰ সৈতে চিনাজনা আছে- মোৰ শ্ৰীমতীৰ তেওঁ বৰ ভাল বান্ধৱী। সেই সূত্ৰে আমাৰ মূল ঘৰলৈয়ো অহা-যোৱা আছে। তেওঁ ভ্ৰাম্যমান থিয়েটাৰ বা আন তেনে অনুষ্ঠানৰ বাবে যোৰহাট বা ডিব্ৰুগড়লৈ গ’লে আমাৰ ঘৰলৈ বা মোৰ শহুৰৰ ঘৰলৈ আহে, কেতিয়াবা থাকেও। অভিনেত্ৰী গৰাকী প্ৰকৃত নামতকৈ তেওঁৰ এখন হিট ভিচিডিৰ নামেৰেহে বেছি জনপ্ৰিয়। ধৰি লোৱা হ’ল তেওঁৰ জনপ্ৰিয় নামটো ৰুণজুণ।

সেইদিনা আমি ডিব্ৰুগড়ত মোৰ শহুৰৰ ঘৰত আছিলো, বিহু ফাংচনৰ বতৰ। হঠাত ৰুণজুণে ফোন কৰিলে বোলে – তেওঁৰ ডিব্ৰুগড়ৰ ওচৰে-পাঁজৰে ক’ৰবাত কিবা অনুষ্ঠান এটা আছে। তেওঁ 'ৰাজধানী' ট্ৰেইনত গুৱাহাটীৰ পৰা আহি আছে, আৰু ৰাতিটো থাকিব। আমিও তেওঁৰ লগত যাব লাগিব, কাৰণ ফাংচন হোৱা ঠাইডোখৰ তেওঁ চিনি নেপায়। আমাৰ ভালেই লাগিল।

ৰুণজুণ আহি পালে, খোৱা বোৱাৰ পাছত মই সুধিলো

- "তুমিনো বিহু ফাংচনত কি কৰিবা? বিহুৰ ফাংচনত গান আদিহে হয়। তুমি চিনেমাৰ ‘ডাইলগ’ শুনাবা নেকি?"

চাইকেল (আগষ্ট-২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

প্ৰথমতে অদ্ভুত মেচেজটো দেখি কাৰোবাৰ ধেমালি যেনেই লাগিল,

“Please look out for a half open Post Box.”

কি আচৰিত মেচেজ! গুৰুত্ব নিদিওঁ বুলিয়ে ভাবিছিলোঁ। কিন্তু তাৰপাছত একেটা মেচেজকে বাৰে বাৰে অহা দেখি অলপ গুৰুত্ব সহকাৰে ল’বলৈ বাধ্য হ’লোঁ। হোৱাটচ এপতো আহিছে। একেটা মেচেজকে আহি আছে, সদায়। পুৱা সাত বজাত অৱধাৰিতভাৱে মেচেজটো আহে, পঠাওঁতাৰ নাম  বা নম্বৰ একোৱে দেখা নেযায়।  কোনোবাই কিবা হেকিং কৰাৰ চেষ্টা কৰিছে নেকি? মোক হেকিং কৰি কি পাব কোনে? কিয় কোনোবাই মোৰ পিছত লাগি সময় নষ্ট কৰিব? আৰু কি অদ্ভূত অনুৰোধ! আজিকালিও আৰু ক’ৰবাত পোষ্ট বক্স আছেনে? মই ওচৰ পাজৰৰ ঠাইবোৰ মনত পেলালোঁ, নাই কোনো পোষ্ট বক্স দেখা মনত পৰা নাই। কি হৈছে এইবোৰ? কাকো ক’বও নোৱাৰোঁ। মই বদনামী মানুহ, এইবোৰ কথা কৈ আৰু এবাৰ বদনাম হ’বলৈ ইচ্ছা নাই মোৰ। মেচেজটোৰ কথা পাহৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ, কিন্তু মনৰপৰা আঁতৰাব নোৱাৰোঁ, নতুনকৈ ৰঙা ৰং কৰা পোষ্ট বক্স এটা মোৰ চকুত ভাঁহি থাকে।

আজি ৰাতিপুৱা আকৌ একেটাই মেচেজ! কিন্তু মই যে পাগল হোৱা নাই, সেয়া ঠিক। কাৰণ বাকী কামবোৰ মই একেবাৰে ঠিক ঠাক কৈ কৰি আছোঁ। অফিচলৈ গৈছোঁ, বজাৰ কৰিছোঁ, খাইছোঁ, শুইছোঁ। মোৰ পৰিয়াল বা অফিচৰ মানুহবোৰৰপৰা সাধাৰণতে পাই থকা উপেক্ষাখিনিৰ বাদে অদ্ভূত একো হোৱা নাই। তেন্তে এয়া কি? কোনোবাই মোৰ লগত উপহাস কৰিছে নিশ্চয়, কাৰণ বাকী মানুহবোৰৰ মোৰ সৈতে কৰিব লগা সেইটো কামেই বাকী আছেগৈ এতিয়ালৈ।

সফল ব্যৱসায়ী শ্ৰীঅলকেশ ভাগৱতীৰ জীৱনৰ এটা দিন (চেপ্টেম্বৰ-২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

অসমীয়া মানুহে হেনো ব্যৱসায় কৰিব নাজানে, বা জানিলেও নকৰে। সঁচাকৈয়ে চাবলৈ গ’লে ব্যৱসায়ৰ ক্ষেত্ৰখনত প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰা অসমীয়া মানুহৰ সংখ্যা আঙুলিৰ মূৰত গণিব পৰা। আজিও সাধাৰণ অসমীয়া লোকসকলে নিজৰ সন্তানক ডাঙৰ হৈ ভাল ব্যৱসায়ী হ’ব বুলি আশা নকৰে। ঐতিহাসিক ভাৱে অসমীয়াসকলে ব্যৱসায়ক গুৰুত্ব নিদিয়া বাবে, অসমীয়াই কেতিয়াও ব্যৱসায়িক নেটৱৰ্ক এটা গঢ়ি তুলিব নোৱাৰিলে। আৰু অনভ্যাসৰ বাবেই অসমীয়া লোকৰ ব্যৱসায় বুদ্ধি একেবাৰে সীমিত হৈ থাকি গ’ল বুলি ক’লেও ভুল নহ’ব।

কিন্তু এই প্ৰতিকূল পৰিবে‍শৰ মাজতো, দুই এজন অসমীয়া লোকে ব্যৱসায়ৰ জগতখনত প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰাই নহয়, উদ্ভাৱনীমূলক ব্যৱসায় বুদ্ধিৰে প্ৰতিষ্ঠিত ব্যৱসায়ীসকলৰ লগত সমানে খোজ দি ধনৰ পাহাৰ গঢ়িবলৈ সক্ষম হৈছে। আজি আমি আপোনালোকক চিনাকি কৰি দিব খুজিছোঁ তেনে এজন উদীয়মান, প্ৰতিভাবান আৰু সফল ব্যৱসায়ী, শ্ৰীঅলকেশ ভাগৱতীৰ সৈতে।

উজনি অসমৰ এখন অখ্যাত ঠাইত জন্ম লাভ কৰা ভাগৱতী পঢ়াত মধ্যমীয়া আছিল যদিও তেখেতৰ তীক্ষ্ণ বুদ্ধিৰ বাবে সৰুকালতেই ৰাইজৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিছিল। পৰৱৰ্তী সময়চোৱাত তেওঁ উচ্চশিক্ষাৰ বাবে গুৱাহাটীলৈ আহে আৰু নিজৰ অজ্ঞাতসাৰেই ব্যৱসায়ৰ জগতখনত সোমাই পৰে। আৰু কালক্ৰমত তেওঁ ব্যৱসায়ত দোপত দোপে আগুৱাই যায়, আৰু আজি আমি পাঠকক জনাবলৈ পাই সুখী হৈছোঁ যে, আজিৰ তাৰিখত ভাগৱতীৰ নামী বেনামী মিলাই মুঠ সম্পত্তিৰ পৰিমাণ চাৰিশ কোটিতকৈয়ো বেছি।

ভয় (অক্টোবৰ-২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

বিকট শব্দৰে এলাৰ্মটো বাজি উঠাত বিছনাতে জপিয়াই উঠিলো, চেহ! বহুত দেৰি হৈ গ’ল নেকি? এলাৰ্মটো বা কেইবজাত লগোৱা আছিল! পুৱা দহমিনিট পলম হৈ গ’লেই সকলো খেলিমেলি হৈ যায়। ভয় লাগিল। ভয় লগা দিন এটা আকৌ আৰম্ভ হ’ল।

মূৰটো অলপ ঘুৰোৱা যেন লাগিছে। কি হ’ল আকৌ? প্ৰেছাৰটো ঠিকেই আছিল। পিছে এই পুৱাৰ সময়খিনিত প্ৰেছাৰ বাঢ়ি যায়, ষ্ট্ৰ’কবোৰ প্ৰায় এই সময়তে হয়। হে ভগৱান, তেনে কিবা এটা হ’লে কি হ’ব? নমৰিলেও পেৰেলাইছিচ হয়েই দেখোন! মই খোজ কাঢ়িব নোৱাৰা হ’লে, নিজৰ একান্ত ব্যক্তিগত কামকেইটা নিজে কৰিব নোৱাৰা হ’লে মোৰ কি হ’ব? মোৰ পৰিয়ালটোৰ কি হ’ব? ভয়ত বুকু কঁপি উঠিল।

ভয়ে ভয়ে বিছনাৰপৰা নামিলো, ইফালে পাকঘৰত কাম কাজ আৰু মুখ সমানে চলি আছে, বনকৰা মানুহজনী হয়তো অহা নাই আজি। সেয়ে শ্ৰীমতীৰ খঙে মূৰৰ চুলিৰ আগ পাইছেগৈ। এওঁৰ খংটো আজিকালি বৰ বেছি হৈছে, কিবা থাইৰইড-চাইৰইডে পাইছে নেকি? তেওঁৰ তেনে এটা অসুখ হ’লে আমাৰ ঘৰখন কি হ’ব? বৰ ভয়ৰ কথা। আৰু কামকৰা মানুহজনীৰ কি হ’ল? এন আৰ চিত কিবা খেলি মেলি লাগি আছে বুলি শুনিছিলো, ক’ৰবালৈ গুচিয়েই গ’ল নেকি? এস্! তাই নাইকিয়া হ’লে বৰ বিপদৰ কথা হ’ব। আজিকালি কাম কৰা মানুহ পোৱাটো কিমান যে সমস্যা। ভয় লাগিল, যদি তাই জানি শুনিয়েই পলাই গৈছে, তেনে তাইতো ঘৰৰ কিবা বস্তু চুৰি কৰিও নিব পাৰে। আমাৰ ইহঁতসোপা যিয়ে অসাৱধান! ভয় লগা কথা এইবোৰ। আকৌ কাম বন নাইকিয়া হ’লে তাই ডকাইত-চোৰৰো লগ লাগিব পাৰে, তাই আমাৰ ঘৰৰ তলানলা সকলো জানে। ৰাতি যদি বন্দুক লোৱা ডকাইত লৈ আহি যায়, কি হ’ব? মোৰ ভয়তে বুকু কঁপি উঠিল।

অসমৰ সংকটাপূৰ্ণ ভাষাসমূহ (সাহিত্য ডট অৰ্গ অক্টোবৰ -২০১৬) প্ৰকাশিত

ইউনেস্ক’ৰ অনুমান মতে বৰ্তমান প্ৰচলিত ৬০০০ কথিত ভাষাৰ ভিতৰত আধাখিনি এই শতিকাৰ শেষলৈ বিলুপ্ত হ’বগৈ৷ এই ভাষাসমূহৰ বিলুপ্তিৰ লগে লগেই হেৰাই যাব এই ‍ভাষাসমূহৰ মাজত সোমাই থকা অসাধাৰণ বৈশিষ্টমূলক সংস্কৃতিক সম্পদৰ লগতে অমূল্য প্ৰকৃতিপ্ৰদত্ত জ্ঞান৷

পিছে এই বিলুপ্ত হোৱাৰ প্ৰক্ৰিয়াটো বহু পৰিমাণে প্ৰাকৃতিক বুলিয়েই কব পাৰি৷ মানৱ সভ্যতাৰ আৰম্ভণিৰে পৰা কিছুমান নতুন ভাষাৰ জন্ম হৈ আহিছে আৰু পৰ্যায়ক্ৰমে কিছুমান ভাষা বিলুপ্তও হৈ গৈ আছে৷ কিন্তু আজিকালি মানৱ সভ্যতাৰ বিকাশে এনে এক পৰ্যায় পাইছেগৈ, এতিয়া আৰু নতুন ভাষাৰ প্ৰয়োজনীয়তা ক্ৰমান্বয়ে শেষ হৈ আহিছে, আনকি প্ৰচলিত ভাষা সমূহৰ ব্যৱহাৰো কিছু কিছু ক্ষেত্ৰত কম হৈ আহিছে৷ উদহৰণ স্বৰূপে তথ্য প্ৰযুক্তিৰ কথালৈয়ে আঙুলিয়াব পাৰি৷ আজি আমি এৰাব নোৱাৰা হৈ পৰা তথ্য প্ৰযুক্তিৰ বিশাল ক্ষেত্ৰখনত কেৱল ইংৰাজী ভাষাহে এতিয়ালৈকে ব্যৱহাৰ হয়, গতিকে আনবোৰ ভাষাৰ গুৰুত্ব কমি যোৱা স্বাভাৱিক৷ তাতে আকৌ আজিকালি সৰু সৰু স্বতন্তৰীয়া সমাজবোৰ নাইকিয়া হৈ এক বৃহৎ সমাজব্যৱস্থা গঢ়ি উঠাৰ লগে লগে মানুহৰ বাবে নিজৰ থলুৱা ভাষাতকৈ সংযোগী ভাষাবোৰৰহে প্ৰয়োজন বৃদ্ধি পাই আহিছে৷

অসমৰ বিদেশী সমস্যাটো: -এটি পুনৰাৱলোকন ( সাহিত্য ডট অৰ্গ নৱেম্বৰ ২০১৫ সংখ্যাত প্ৰকাশিত)

শিৰোনামটো দেখিয়ে পাঠকৰ অলপ ঋণাত্মক ধাৰণা হব, এইবুলিয়েই যে, এইটো হয়তো, অসমীয়াত যোৱা দুটামান দশকৰ আটাইতকৈ বেছিকে ব্যৱহাৰ হোৱা প্ৰৱন্ধৰ শিৰোনাম, অলপ সালসলনিৰে সৈতে৷ এই প্ৰৱন্ধত কোনো নতুন আৱিষ্কাৰ কৰা হোৱা নাই, আচলতে আৱিষ্কাৰ কৰিবলৈয়ো সুৰুঙাও নাই৷ প্ৰৱন্ধৰ উদ্দেশ্য কেৱল ’বেক টু ডা বেছিকচ’ ..মূল ধাৰণাখিনিৰ ওপৰত আকৌ এবাৰ আলোকপাত কৰা৷ আমি প্ৰায়ে কৰা এটা ভুল হ’ল- আমি প্ৰমাণ আৰু তথ্যৰ ওপৰত ইমান নিৰ্ভৰশীল হৈ যাও যে, প্ৰায়ে আমাৰ মূল লক্ষ্য বা কাৰণসমূহ কালক্ৰমত আচুতীয়া হৈ পৰেগৈ৷ দুই তিনিটা মান সৰু ডাঙৰ আন্দোলনত ভাগ লোৱা অভিজ্ঞতাৰ পৰা ইমানখিনি কব পাৰোঁ যে- কোনোবাই যদি সকীয়াই থাকে যে “এইটোহে তোমাৰ কাম, এই কাৰণেহে তুমি যুঁজি আছা“- শুনিবলৈ ভাল নেলাগিলেও, বা আমি চোন জানোৱেই বুলি ভাব হ’লেও- কামটো বৰ অপ্ৰয়োজনীয় নহয়৷ পাঠকসকলৰ লেখাটি সেই দিশৰ পৰাই গ্ৰহণ কৰিবলৈ অনুৰোধ কৰিলোঁ৷

অসমীয়া কোন, বিদেশী কোন?

ড° বিকাশ বৰুৱা চাৰ সমীপেষু (এপ্ৰিল-২০১৮ সংখ্যা 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

(অসমীয়া অনলাইন ব্যংগ আলোচনী 'ফটাঢোল'ৰ এপ্ৰিল-২০১৮ সংখ্যাত প্ৰকাশিত)

চাৰ, আন্তৰিক শ্ৰদ্ধা গ্ৰহণ কৰিব। সৰুকালৰপৰাই আপোনাৰ লেখা পঢ়িছো, যিকেইজন লেখকৰ লেখনী পঢ়ি নিজে কিবা এটা কৰি চাওঁ বুলি চেষ্টা কৰিছিলো, তাৰ ভিতৰত আপুনিও অন্যতম। আপুনি অসমৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ ব্যংগ সাহিত্যিক সকলৰ এজন বুলি স্বীকাৰ নকৰি নোৱাৰো। কেতিয়াবা ব্যংগ লিখিবলৈ চেষ্টা কৰিলে আপোনাৰ লেখনীৰ প্ৰভাৱ নপৰাকৈ এশাৰীও লিখিব নোৱাৰো। কোনোবা আলোচনীত কেনেবাকে আপোনাৰ নামটো দেখিলে প্ৰথম আপোনাৰ লেখাটোৱেই পঢ়া একধৰণৰ নিয়ম হৈ পৰিছে। মস্তভস্কি, ক্ষুদ্ৰপভ, বমফোচ দা ব্লাফমাষ্টাৰ জাতীয় চৰিত্ৰবোৰৰ নাম; – “হেৰি নহয় বিশ্ব! শুনাচোন! বৰ বিপদ এটা হ’ল হে! মোক আৰ্জেণ্টলি বডী এটা লাগিছিল” – বুলি যমে বিশ্বকৰ্মালৈ কৰা ফোন (এই সংলাপটো আপুনি লিখা বুলি মই নেজানো, ক’ৰবাত পাইছিলো, কিন্তু এইকেইটা শাৰী আপোনাৰ বাদে কোনেও লিখিব নোৱাৰে বুলি মোৰ বিশ্বাস) এইবোৰ পাহৰিব নোৱাৰো। মানি লৈছো। কিন্তু সেইবুলি আপোনাৰ ভুল ধাৰণা, ভুল দিক-দৰ্শন, নৱ প্ৰজন্মলৈ ভুল বাৰ্তা, এইবোৰৰ প্ৰতিবাদ নকৰিলে উচিৎ হ’ব জানো? আপুনিয়েই কওকচোন চাৰ!

মই আজি আপোনাৰ কেইটামান ভুল ধাৰণা ভাঙিম। ‘যাই লাং থাকে লাং’ বুলি কলমত চিঞাহী ভৰাই জুইত সেকি গৰম কৰি লৈছো। বিহুলৈয়ো বেছি দিন নাই, কৌটিকলীয়া সংস্কৃতিটো ৰক্ষা কৰাৰ কামত লগাৰ আগতে এই দৰকাৰী কামটো কৰি লওঁ বুলি ভাৱিছো।

অহহ! ছাৰ আপুনি চাগে মোক চিনিয়ে পোৱা নাই নহয়। চৰি, আই মীন, আগতেই কৈ ল’ব লাগিছিল। বেয়া নেপাব, যিহেতু মোক প্ৰায় সকলোৱেই চিনি পায়, সমীহ কৰে, গতিকে আপুনিও পাব বুলি ধৰি ল’লো! মাই মিচটেক! আই এম চৰি!

বুৰঞ্জীৰ প্ৰশ্নকাকত ফাদিল (মে' ২০১৮ সংখ্য 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত_

(অসমীয়া অনলাইন হাস্য-ব্যংগ আলোচনী 'ফটাঢোল'ৰ মে'-২০১৮ সংখ্যাত প্ৰকাশিত) 

সংশ্লিষ্ট সকলোকে জনোৱা হয় যে,বহু কষ্টৰ মূৰত আমি ২২১৩ চনৰ মাৰ্চ মাহত অনুষ্ঠিত হ’বলগীয়া বুৰঞ্জীৰ প্ৰশ্নকাকতখন ফাদিল কৰিবলৈ সক্ষম হৈছোঁ,লগত উত্তৰবিলাকো লিখি উলিয়াইছোঁ ৷ আমাৰ এই প্ৰচেষ্টাই পৰীক্ষাৰ্থীসকলক সহায় কৰিব বুলি আমি নিশ্চিত ৷ কেৱল কথাটো লুকুৱাই ৰখা হয় যেন৷ পুলিচ,চিআইডিয়ে গম পালে আমাৰ এই মহান উদ্দেশ্য বিফল হ’ব৷

বিষয়ঃ- বুৰঞ্জী আৰু সাধাৰণ জ্ঞান

প্ৰশ্ন ১:- ১৯৫০ চনৰ পৰা ২০৫০ চনলৈ এই শতিকাটো অসম বুৰঞ্জীত কি বুলি কোৱা হয়, আৰু কিয়? বহলাই লিখা।

ফটহুৰ আত্মজীৱনী- (অক্টোবৰ-২০১৭ 'ফটাঢোল'ত প্ৰকাশিত)

নমস্কাৰ! মোক দেখি চিনি পাইছেই নহয় আপোনালোকে? তথাপিও পৰিচয়টো দি দিছো, মোৰ নাম ফটহু ফটাঢুলীয়া৷ এই যে আপোনালোকে কিবা কিবি কৰি জনাই নজনাই এখন আলোচনী উলিয়াইছে; আলোচনী চুপাৰ হিট হৈছে, কাৰ বাবে? এই ফটহুৰ বাবে৷ হয়নে নহয়? মই যিদিনাৰ পৰাই আপোনালোকৰ এই ফে’চবুক গ্ৰুপত ভৰি দিছোঁ, সেইদিনাৰ পৰাই আপোনালোকৰ জয়জয় ময়ময় হৈছে৷ এইকথা আপোনালোকে স্বীকাৰ নকৰিব পাৰে, কিন্তু মই জানো৷ আচলতে এই ফটহুৰ ’মিডাচ টাচ্চ’ৰ কামালয়েই সকলো৷ আপোনালোকৰ বহুতে ভাবে, ফটহু ৰিতুপৰ্ণ বৰাৰ মানসপুত্ৰ, তেৱেঁ মোক সৃষ্টি কৰিছে৷ অ’ হেল’উ! মই খোদ নিজে সৃষ্টি হৈছোঁ৷ মোক না কোনোবাই সৃষ্টি কৰিব পাৰে, না ধ্বংস৷ মই এই জন্ম, মৃত্যু, সৃষ্টি ধ্বংসৰ লেভেলৰ মানুহ নহয়েই৷ কথাবোৰ আপোনালোকে যিমান সোনকালে বুজি পাই সিমানেই মংগল৷

-“ৱেইটাৰ! আঠটা লাৰ্জ পেগ এটা বাল্টিত ঢালি পানী নিদিয়াকৈ লৈ আহা..কুইক! “
অঁ, মই কি কৈ আছিলো, য়েচ… মোৰ কথাই ক’ম অফ ক’ৰ্চ! কিন্তু দুখৰ কথা কি জানে? আপোনালোকে মোক চিনি পাই, ..মানে পাইছে .. কিন্তু আপোনালোকে মোৰ গৌৰৱোজ্জ্বল ঐতিহ্য আৰু বংশগৌৰৱ- মোৰ পৰিয়ালৰ বিষয়ে একো নেজানে..আৰু জানিবলৈ চেষ্টাও কৰা নাই৷ হোৱাই? কিয়? এইটো কথাতে মোৰ অলপ দুখ লাগে!

কিন্তু আপোনালোকে নিবিচাৰিলে বুলিয়েই মই নক’ম নেকি? ফটাঢোল কোবোৱা মোৰ সাংবিধানিক মৌলিক অধিকাৰ৷ গতিকে মই ক’মেই ক’ম৷ আপোনালোকে পঢ়িলে পঢ়িব, নপঢ়িলে নাই৷ মোৰ কি আহে যায়? কিন্তু মই গেৰাণ্টি দি ক’ব পাৰোঁ, মোৰ আত্মজীৱনী পঢ়িলে আপনালোকৰ বুকু গৰ্বত উফন্দি উঠিব, গৰিলাৰ দৰে বুকুত চপৰিয়াই ক’ব পাৰিব, এয়া চোৱা আমাৰ ফটহু!

আপুনি বুদ্ধিজীৱী হ’ব খোজে নেকি? AKA Buddhijivee for Dummies (ফটাঢোল জানুৱাৰী ১৮ সংখ্যা)

আপুনি বুদ্ধিজীৱী হ’ব খোজে নেকি? বিচাৰে নেকি যে আপুনি প্ৰতিটো চেনেলৰ,

প্ৰতিটো টিভি শ্ব’তে আমন্ত্ৰিত হওক, অসমৰ ৰাইজে আপোনাৰ কথা ধ্ৰুৱসত্য বুলি ধৰি লৈ আনকি নিজৰ প্ৰাণো দিবলৈ সাজু হওক। মনুষ্য জাতিয়ে ভাবিবপৰা সকলো বিষয়তে আপোনাৰ বিদগ্ধ পাণ্ডিত্য দেখি ৰাইজৰ চকু অমৰাগুটীয়া হওক। টিভিৰ নিউজ মুখফটা এংকৰসকলকো আপুনি বাকপটুতাৰে বাকৰূদ্ধ কৰি দিয়ক। আপোনাৰ বাবেই চেনেলৰ টি আৰ পি বাৰিষাৰ দিনত লাইজাবৰি শাক বঢ়াদি বাঢ়ক। আপোনাৰ চহৰৰ সকলো সভা সমিতিতে আপুনি বিশিষ্ট অতিথি হওক, উপদেষ্টা হওক, আপোনাক ‘বিগ বজাৰত’ দেখিলে দুই এক সুন্দৰী মহিলা আহি আপোনাৰ লগত উপযাচি চিনাকী হওক। বাতৰি কাকত, আলোচনীয়ে- চাৰ, আপোনাৰ লেখা এটা লাগিবই, আমাক নিৰাশ নকৰিব কিন্তু বুলি দিনে তিনিবাৰ ফোন কৰক?

নিশ্চয় বিচাৰে। আপুনি নিবিচাৰে বুলি ক’লেও আমি বুজি পাইছো- আপুনি মিছা কথা কৈছে। একো বিশেষ প্ৰতিভা নথকাকৈ বা, বিশেষ কোনো ৰিস্ক নোলোৱাকৈ ‘চেলিব্ৰিটি’ হ’বলৈ আপোনাৰো মন আছে।

কঙালী (ফটাঢোল, অসমীয়া হাস্য ব্যংগ আলোচনীৰ ফেব্ৰুৱাৰী ২০১৮ সংখ্যাত প্ৰকাশিত)

গোটেই ৰাতিটো সাৰে আছিল সি, বৰ কষ্টেৰে। পিছে পুৱতি নিশা তাক কেতিয়া টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰিলে সি গমেই নেপালে। ভেলাঘৰত  এইবাৰ সি প্ৰথম নিশা কটাইছে, শিশুৰ পৰা যুৱক হোৱাৰ প্ৰথম ঢাপ। পিচে তাৰ কুমলীয়া দেহাই মনৰ সমানে দৌৰিব পৰা নাই।

হঠাৎ প্ৰচণ্ড উঁকিৰ শব্দত সি খকমকাই উঠিল, লগৰবোৰে ইতিমধ্যে নদীখনৰ ফালে দৌৰ মাৰিলেই! ঘোঁপ মৰা এন্ধাৰ খিনি অলপ পাতল হ’লেও কুৱলীৰ ঢাকনি খোল খোৱাই নাই। টোপনিৰ জালত কোন ফালে কি একো বুজিব নোৱাৰিলেও গাত থকা এড়িয়া চাদৰ খন পেলাই সিও সকলোৰে পিছে পিছে লৰ ধৰিলে। ঢিলা হাফপেণ্টটো এখন হাতেৰে টানি ধৰি সি দলটোৰ প্ৰায় মাজভাগ পালেগৈ। তাৰ দৰে নতুন ডেকা কেইবাটাও আছে, গোটেইকেইটাই প্ৰায় সপোনতে যোৱা দিয়েই গৈ আছে।

= লেখকৰ ইমেজ=

অসমত আন যিয়েও নহওক, যিখিনি মানুহে লিখা মেলা কৰে, তেওলোকৰ  এটা সুকীয়া সন্মান আছে! আৰু সেইকাৰণেই সাধাৰণ পাঠকে তেওলোকৰ পৰা আশাও বেছিকৈ কৰে। জাতিটোৰে হওক, ব্যক্তিগতই হওক, বিপদৰ সময়ত এই মানুহখিনিয়ে কিবা এটা পথ দেখুৱাব বুলি ভাৱে। আন বৃ্ত্তিত জড়িত লোকসকল বহু অভিজ্ঞ বা পাৰ্গত হলেও, ইমানখিনি সন্মান সহজে নেপায়। সেয়ে হয়তো  অসমৰ প্ৰায়বিলাক প্ৰখ্যাত লোকেই নিজৰ লেখনিৰ মাজেৰে মানুহৰ ওচৰ চাপিবৰ চেষ্টা কৰে, লাগিলে তেও আন কোনো ক্ষেত্ৰৰে লোক হওক।  

অসমীয়া জাতিয়ে প্ৰায় সদায়ে ভুগি থকা সমস্যাবোৰৰ অন্যতম হ’ল লীডাৰশ্বিপ বা নেতৃত্বৰ অভাৱৰ সমস্যা। সদায়েই দিকদৰ্শণ দিয়া মানুহৰ অভাৱ, আদৰ্শ হিচাপে লব পৰা মানুহৰ অভাৱ। তাৰ ওপৰিও আজি পৰ্যন্ত অসমত আন আন ক্ষেত্ৰ বিলাকত বিশ্বসভাত প্ৰতিষ্ঠিত লোকৰ সংখ্যা নিচেই সীমিত।  ক্ৰীড়া, শিল্প,  ৰাজনীতি, ব্যৱসায়, বিজ্ঞান, প্ৰশাসন, শিক্ষাব্যৱস্থা আদি  যিকোনো বিষয়তে বিশ্বমানৰ প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰা মানুহৰ সংখ্যা নগন্যই বুলিব লাগিব। অপ্ৰিয় হলেও এই কথাটোৰ সত্যতা অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰি। আমাৰ মাজৰ পৰা শচীন টেণ্ডুলকাৰ, অমিতাভ বচ্চন বা লতা মাংগেশকাৰ ওলোৱা নাই। ভূপেন হাজৰিকাক বাদ দিলে সৰ্বভাৰতীয় খ্যাতিৰ লগতে অসমত সৰ্বাত্মক জনপ্ৰিয়তা থকা লোকৰ কথা পটকৈ মনত নপৰে। তাৰ কাৰণ হয়তো বহুতো আছে, কিন্তু সেয়া এই আলোচনাৰ বিষয় নহয়।