প্ৰচণ্ড ভীৰ দোকানখনত, থিয় হোৱাৰ ঠায়েই নাই।
প্ৰায়বিলাক গ্ৰাহকেই বিবাহিতা মহিলা, আৰু প্ৰায় সকলোৰে লগতে তেওলোকৰ
পতিসকল। শৰ্মাই এবাৰ পুৰুষ কেইজনৰ মুখত চকু ফুৰালে, সকলোৰে মুখৰ ভাৱ
ভংগীত কিবা যেন সাদৃশ্য বিছাৰি পাই আমোদ অনুভৱ কৰিলে তেঁও। পূজাৰ বতৰ,
তাতে শাৰীৰ দোকান, দোকান নহয় কাপোৰৰ মহাৰণ্য যেন এখন, যেনিয়েই চকু যায়
তেনিয়েই শাৰী, ৰং বিৰঙী, বিভিন্ন ডিজাইনৰ শাৰীয়েই শাৰী। একোখন শাৰী বিক্ৰী
কৰিবলৈ চেলচমেন কেইজনে কমেও পোন্ধৰখন শাৰী দেখুৱাব লগা হয়, তথাপি তেঁওলোকক
বিৰক্ত হোৱা যেন লগা নাই। ৰাতি আকৌ এই গোটেই মেল খাই থকা শাৰীবোৰ জাপিব
লাগিব ছাগে তেঁওলোকে..কথাটো ভাবি শৰ্মা মনে মনে অলপ আচৰিত হ’ল। এবাৰ
শ্ৰীমতীৰ পিচল শাৰী এখন দুঘণ্টা চেষ্টা কৰিও জাপিব নোৱাৰা কথাটোলে মনত পৰিল।
-“এইখন চোৱাচোন...ডিজাইনটো ইমান আন কমন..ভাল লাগিছে নে ?”
শ্ৰীমতীৰ মাতত শৰ্মা বাস্তবলৈ ঘুৰি আহিল।
