মহাপলায়ন পৰ্ব (ফটাঢোল আলোচনীত ধাৰাবাহিক ভাৱে প্ৰকাশিত পূৰ্ণাংগ হাস্য উপন্যাস)

প্ৰথম খণ্ড

আগকথা:

আগকথাৰ আগৰখিনি নকওঁ, এই আগকথা আচলতে শেষ পৰ্বৰহে আগভাগ… বিগিনিং অৱ দি এণ্ড। এণ্ড অৱ দ্যা বিগিনিঙলৈকে সকলোৱে জানেই। গতিকে মোৰ আৰু পাঠকৰ সময় নষ্ট নকৰোঁ। আগকথাখিনিও অলপ খৰধৰ কৰিম, কাৰণ পিছকথাখিনিত বহু কাহিনী আছে।

ফেচবুক মহাসমৰত জোলোকা জোলোকে পানী খাই গোৰ হাৰণ খোৱাৰ পাছত ফটাঢোলৰ মানুহবিলাকৰ মৰেল একেবাৰে ডাউন হৈ গ’ল। তেওঁলোকে নিজে কৰা ভুল মৰ্মে মৰ্মে উপলব্ধি কৰিলে আৰু অনুশোচনাৰ অগ্নিয়ে তেওঁলোকৰ দেহ মন অনবৰত দহন কৰিবলৈ ধৰিলে। এই যন্ত্ৰণাৰ পৰিত্ৰাণ কি? কি তেওঁলোকে মৃত্যুৰ পাছত অনন্ত কাল ৰৌ ৰৌ নৰকত পচিব লাগিব? এই মহাপাপৰ প্ৰায়শ্চিত্ত কি? প্ৰশ্নবোৰে তেওঁলোকক দিনে ৰাতিয়ে পিছ নেৰা হ’ল। তিল তিলকৈ তেওঁলোকৰ দেহ মনৰ সকলো শক্তি কমি আহিবলৈ ধৰিলে। এই সংসাৰ, এই ফেচবুক সকলো অনৰ্থক মায়াৰ খেলা বুলি তেওঁলোকে অনুভৱ কৰিলে।

কিন্তু ইয়াৰপৰা পৰিত্ৰাণৰ উপায় কি? কোনে দিব তেওঁলোকক উদ্ধাৰৰ উপায়? সকলো দিশতে বিচাৰ খোচাৰ কৰা আৰম্ভ হ’ল।

তেওঁলোকৰ ভাগ্য ভাল আছিল। তেওঁলোকৰ অন্বেষণে তেওঁলোকক কলিযুগৰ শ্ৰে‍ষ্ঠতম জ্ঞানী পণ্ডিত, শাস্ত্ৰ বিশাৰদ, জ্যোতিষশ্ৰাস্ত্ৰবিদ, ধৰ্মযাজক, সমাজ সংস্কাৰক এজনৰ শ্ৰীচৰণত উপনীত কৰালেগৈ (মহাপুৰুষ জনাৰ নাম লোৱাৰপৰা বিৰত থাকিলোঁ, হ’ল বুলি আৰু ইমান পোনে পোনে নিজৰ প্ৰশংসা কৰিব নোৱাৰি নহয়)। এদিন তেওঁলোক সকলোৱে একেলগে সেই মহাজ্ঞানী পণ্ডিতক লগ কৰিবলৈ মনস্থ কৰিলে।

পণ্ডিতৰ বহালৈ যোৱাৰপৰা আৰম্ভ কৰি কাহিনীৰ শেষলৈ এইচোৱাক ‘মহাপলায়ন পৰ্ব’ বুলি কোৱা হয়। আজি বহুদিন ধৰি এই কাহিনী মানুহৰ মুখে মুখে চলি আহিছে, লোক-কথা, লোক-গীত আৰু জন-বিশ্বাস আদিত এই কাহিনীবিলাকে বৈশিষ্টমূলক স্থান অধিকাৰ কৰি আহিছে। আৰু লগতে কনটেম্পৰেৰী ইতিহাসবিদ, পূৰাতত্ত্ববিদসকলেও এই বিষয়ে নানান গৱেষণা আদি কৰি আহিছে। কিন্তু সকলো তথ্য একে ঠাইতে সংকলিত ৰূপত পোৱা নেযায়।

গতিকেই বিষ্ণুৰ আদেশত, ব্ৰহ্মাৰ উপদেশত আৰু ৰুদ্ৰদেৱৰ ধমকি খাই মই অফিচিয়েলী ‘মহাপলায়ন পৰ্ব’ লিখাৰ দ্বায়িত্ব ল’লোঁ। এইখিনিতে সৰু এটা ডিচক্লেইমাৰ দি লোৱা প্ৰয়োজন – হাজাৰ বিজাৰ গুণেৰে ভৰপূৰ হ’লেও অমুকা সাধাৰণ নৰ-মনিচেই। গতিকে অমুকাৰ জ্ঞান সীমিত, আৰু সীমিত জ্ঞানেৰে এই মহাকাব্য লিখিবলৈ প্ৰয়াস কৰাতো এক ৰকম দুঃসাহস বুলিও ক’ব পাৰি। গতিকে অজানিতে হ’বপৰা ভুল-ভ্ৰান্তি, এডিচন-ডিলিচন, গাত লগা বা নলগা, চোৰাত পাতৰ কোব আদিৰ বাবে আগতীয়াকৈ ক্ষমা খুজিলোঁ।

আৰু এটা কথা, অমুকাৰ চকুৰ পাৱাৰ একেবাৰে কম হোৱা বাবে ঘটনাবোৰ মই নিজ চকুৰে দেখা পোৱা নাই। এগৰাকী মহিয়সী নাৰীয়ে মোক দাঁৰৰ বাতৰি দাঁৰে দি (মানে অসমীয়াত লাইভ টেলিকাষ্ট) থকাৰ বাবেইহে আজি এই মহান কাৰ্যত হাত দিবলৈ সক্ষম হৈছোঁ। কলিযুগৰ সঞ্জয়ৰূপী সেইগৰাকী মহিয়সীলৈ এই আপাহতে কৃতজ্ঞতা জনালোঁ; কেৱল বাতৰি দিয়াৰ বাবেই নহয়, মোক ৰান্ধি বাঢ়ি খুৱাই, ল-ছালিৰ জঞ্জাল মাৰি মোক নিৰবিছিন্নভাৱে ফেচবুক অধ্যয়ন কৰিবলৈ সুবিধা দিয়াৰ বাবেও তেখেত ধন্যবাদৰ পাত্ৰ। আৰু বেছি নিলিখো, গোটৰ পৰম্পৰা অনুসৰি ফটাঢোল কোবাই এই মহান কাৰ্য আৰম্ভ কৰিলোঁ।

ধেপ ধেপ ধেপ ধেপ…ধেধেপ ধেপ ধেধেপ ধেপ ..ধেপেচ ধেপেচ ধেপেচ থুচ!

দৃশ্যপট ১:

এক পাহাৰীয়া মনোৰম নিৰিবিলি অঞ্চলত ত্ৰিকালজ্ঞ পণ্ডিতৰ আশ্ৰম। চাৰিওফালে যেন এক স্বৰ্গীয় অনুভূতি। আশ্ৰমৰ পদূলিতে হাবি বন আৰু নানান গহৰা গজা গছে গেজেপ মাৰি ধৰিছে। তাৰ মাজত বিষাক্ত সাপ, নেউল, গুঁই, পইতাচোৰা, কেৰেলুৱা, কুমজেলেকুৱা আদি নানান বিষমাকৃতি পোক পতংগ, কাউৰী, শালিকা আদিয়ে আপোনমনে বিহাৰ কৰিছে। দিনে ৰাতিয়ে জিলি পোকৰ ৰাগ-সংগীত আৰাধনা।

আশ্ৰমৰ ঘৰটো পকা যদিও বহুদিন ধৰি মেৰামতি নকৰাৰ চিন বিদ্যমান। পণ্ডিতৰ এইবোৰ ক্ষয়িষ্ণু সাংসাৰিক বস্তুৰ প্ৰতি কোনো মায়ামোহ নাই। পুৱাৰপৰাই পণ্ডিতে সোমৰসকে আদি কৰি নানান দৈৱ প্ৰসাদ গ্ৰহণ কৰি পৰমাত্মাৰ সন্ধানত ব্যস্ত থাকে।

ঘড়ীত তেতিয়া দিনৰ এঘাৰ বাজিছে, সেই ব্ৰহ্মপুৱাতে পণ্ডিতে শৰ্য্যা ত্যাগ কৰি দিনচৰ্যা আৰম্ভ কৰিছে। তেনেতে পণ্ডিতৰ ঘৰৰ ফাললৈ এটা প্ৰকাণ্ড সমদল আহি থকা দেখা গ’ল। সমদলটো উত্তেজিত হৈ আছে। চকুৰে ভালকৈ নেদেখা বাবে পণ্ডিতে মানুহবিলাকক চিনি নেপালে। মনে মনে অলপ ভয়ো লাগিল। যোৱা কেইদিনমানত পণ্ডিতে দুগৰাকীমান সুন্দৰী নাৰীক ইনবক্সত দুই এটা গোপন মন্ত্ৰ নিশিকোৱা নহয়, সেইটো তেওঁৰ কৰ্তব্যৰ ভিতৰতে পৰে বুলি তেওঁৰ বিশ্বাস। তাৰে প্ৰতিক্ৰিয়া নহয়তো? পণ্ডিতৰ এই বিষয়ে বৰ দুখলগা অভিজ্ঞতা আছে, জীৱনত বহুবাৰ তেওঁ অজ্ঞানীলোকৰ হাতত পাব্লিক ঢুলাই খাব লগা হৈছে। তথাপিও তেওঁ মানৱ জাতিৰ শান্তিৰ কাৰণে – “ফ’ৰগিভ দেম অ’ লৰ্ড, ফৰ দে’ নৌ ন’ট হোৱাট দে আৰ ডুইং” – বুলি সকলোকে ক্ষমা কৰি আহিছে। হ’লেও এতিয়া পণ্ডিতৰ স্বাস্থ্য পৰি আহিছে, বয়স হৈছে- আকৌ এবাৰ গণ-ঢুলাই পৰিলে পণ্ডিতৰ দেহালৈ টান পৰিব, সেয়া পণ্ডিতে নজনা নহয়। গতিকেই তেওঁ কাল বিলম্ব নকৰি এক নিভৃত গুপ্ত স্থানত নিজকে সুৰক্ষিত কৰি লৈ, নিজৰ ভাৰ্য্যাক সমদলটোৰ মুখামুখি হ’বলৈ আগবঢ়াই দিলে।

পণ্ডিতৰ গুণৱতী ভাৰ্যাই বহুবাৰ এনে পৰিস্থিতিৰ মোকাবিলা কৰিবলগা হৈছে, তেওঁ পণ্ডিতক লুকুৱাই থৈ নিজে সমদলটোৰ মুখা মুখি হ’ল। পণ্ডিত তাপ মাৰি সোমাই থাকিল।

কিছুসময়ৰ পাছত পণ্ডিতৰ ভাৰ্যা সহাস্যবদনে পণ্ডিতৰ ওচৰলৈ ঘুৰি আহি কাণে কাণে কিবা এটা কোৱা দেখা গ’ল। পণ্ডিতৰ মুখতো হাঁহি জিলিকি উঠিল। তেওঁ সুৰক্ষিত স্থানৰপৰা ওলাই আহিল – নিজৰ গেট-আপ, মেক-আপ ঠিক কৰিলে আৰু আশীৰ্বাদৰ ভংগীত দুই হাত ডাঙি বাহিৰত থকা সমদলটোৰ ওচৰলৈ ওলাই আহিল।

পণ্ডিতক দেখাৰ লগে লগে সমদলটোৱে একেস্বৰে জয়ধ্বনি দিলে, দুজনমানে কৰযোৰে সেৱাও জনালে। হুলস্হূল অলপ শামকটাৰ পাছত, গুৰুগম্ভীৰ মাতেৰে পণ্ডিতে ক’লে-

— সকলোকে প্ৰণাম! মই আজি এক বিশেষ ধ্যানত মগ্ন হৈ থকাৰ বাবে আপোনালোকক দৰ্শন দিয়াত অলপ পলম হ’ল। মই আজি অতি আনন্দিত – মোৰ এই পঁজা আপোনালোকৰ পদধূলাৰে পৱিত্ৰ হ’ল। মই ভগৱানৰ দাস, বৈষয়িকভাৱে অতি নিঃকিন, আপোনালোকক সুধিবৰ সামৰ্থ্য মোৰ নাই। গতিকে আপোনালোকে নিজগুণে সন্তুষ্ট হ’ব লাগিব। অৱশ্যে কাৰোবাৰ বৰ বেছি পিয়াহ লাগিলে সেই আলকতৰাৰ ড্ৰামটোৰপৰা পানী লৈ খাব পাৰিব। চিন্তা নকৰিব, বেমাৰ নহয়। ভগৱানৰ কৃপাত মোৰ ঘৰৰ সকলো বস্তুৱেই অমৃতসম পৱিত্ৰ। (পণ্ডিতে আজিলৈকে কোনো অতিথিক চাহ তামোল খুৱাই আদৰি পোৱা নাই, তেওঁৰ শাস্ত্ৰলব্ধ জ্ঞান মতে সেইবোৰ অযথা অৰ্থব্যয়, আৰু সকলো অযথা কাৰ্যই পাপ!!) পিছে ….মই এই জনতা জনাৰ্দনৰ আগমনৰ উদ্দেশ্য জানিব পাৰোনে?

মানুহবোৰে মন্ত্ৰমুগ্ধ হৈ পণ্ডিতৰ ভাষণ শুনি আছিল। পণ্ডিতৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত মুখিয়াল যেন লগা এজন লোকে উত্তৰ দিলে,

— প্ৰভূ! মোৰ নাম হেমন্ত কাকতি। ৰাইজে আপোনাৰ লগত কথা পাতিবলৈ সংকোচ কৰি মোকে আগবঢ়াই দিছে। মইনো কি কম? আপুনি সকলো জানেই, আপুনি অন্তৰ্যামী। আমি সকলো অনুশোচনাৰ অগনিত দগ্ধ। আমাৰ মাহাপাপৰ কোনো প্ৰায়শ্চিত্ত নাই। এতিয়া আপুনিয়েই আমাৰ অগতিৰ গতি, আপুনি পথ প্ৰদৰ্শন কৰি আমাক মুক্তি দিব লাগে। নালাগে আমাক ঐশ্বৰ্য-বিভূতি, নেলাগে ক্ষমতা, নেলাগে বিজয়, পৰাজয়ো নেলাগে। আমাক লাগে শান্তি। লাগে অকণমান আত্মসন্মানেৰে জীয়াই থকাৰ সমল। আৰু লাগে পাপমুক্তি..আমাক দিকদৰ্শন দিয়ক প্ৰভূ।

মুহুৰ্তৰ কাৰণে পণ্ডিতে নিজৰ কাণকে বিশ্বাস কৰিবলৈ টান পালে। আৰে!! ই কি আচৰিত? এনে ধৰণৰ মক্কেল বিছাৰি পণ্ডিতে দিন ৰাতি একাকাৰ কৰি থাকে, আজি দেখোন ‘চিকাৰ’ সদলবলে আহি ঘৰতে বুকু (পকেট/মানিবেগ/ছেকবুক) পাতি দিছেহি। পলকতে সমজুৱাৰ ওপৰত চকু ফুৰালে পণ্ডিতে, এজনৰপৰা ৫০০ মানকৈ খীৰালেই ভালে কেইহেজাৰমান ধন ওলাব। লাখৰ ওচৰো পাবগৈ পাৰে। পণ্ডিতৰ চকুত জিলিকনি এটা দেখা গ’ল – পিছ মূহুৰ্ততে নিজকে সম্বৰণ কৰি পণ্ডিতে মাত লগালে। পণ্ডিতৰ অভিজ্ঞতাই শিকাইছে, জৰীডাল এতিয়াই টান ধৰিব লাগিব। পণ্ডিত হাৰ্ড বাৰ্গেইনাৰ।

— হে অভ্যাগত! মইতো নিমিত্ত মাত্ৰ, ভগৱানে অকণ সুদৃষ্টি এই অধমৰ ওপৰত ৰাখিছে বুলিয়েই আমি দুই এজন বিপদগ্ৰস্ত লোকক সহায় কৰিব পাৰিছোঁ। আপোনালোকৰ সমস্যা মোৰ চকুত ফটফটীয়াকৈ জিলিকি উঠিছে। আৰু তাৰ সমাধানো মই কৰিব পাৰিম বুলি ভাবিছোঁ। কিন্তু দুখৰ কথা হ’ল – মই এইকেইদিন বৰ ব্যস্ত। এখন মহৎ গ্ৰন্থ ৰচনাৰ কামত মই দিবাৰাত্ৰি একাকাৰ কৰি লাগি আছোঁ। গতিকেই .. আপোনালোকক অনুৰোধ কৰিছোঁ, আপোনালোক আন কাৰোবাৰ ওচৰলৈ যাওক………. আৰু বহু গুণী জ্ঞানী লোক আছে। তেওঁলোকে আপোনালোকক পথ দেখুৱাব।

মানুহবোৰৰ মাজত গুণগুণনি শুনা গ’ল। অলপ পৰৰ পাছত মুখীয়ালজনে আকৌ মাত লগালে,

— আমাক নিৰাশ নকৰিব গুৰুদেৱ, আমি আপোনাৰ বাদে আন কাৰো ওচৰলৈ নেযাওঁ। কাৰো ওপৰত আমাৰ বিশ্বাস নাই। আমি জানো আপোনাৰ ঐশ্বৰিক শক্তিৰে আপুনিহে আমাৰ সমস্যা সমাধান কৰিব পাৰিব।

সমজুৱাৰ সকলোৱেই মুখিয়ালৰ কথাত হয়ভৰ দিলে। সমজুৱাৰ মাজতে পণ্ডিতৰ এজেণ্ট দুজনো বহি আছিল। পণ্ডিতে ল’ৰা দুটালৈ এপলক চালে। ভাল কাম কৰিছে সৰু ল’ৰা দুটাই। সমগ্ৰ ৰাইজক পণ্ডিতৰ অলৌকিক শক্তিৰ বিষয়ে সকলোৰে মনত বিশ্বাস জগাই তুলিছে। এইবাৰ সহঁতৰ কমিছন অলপ বঢ়াই দিব লাগিব।

পণ্ডিতে এইবাৰ নিজৰ ভাৰ্য্যাৰ ফালে চাই কিবা এটা ইংগিত কৰিলে। ভাৰ্যাই মুখিয়ালজনক ইংগিতেৰে অলপ আঁতৰলৈ মাতি নিয়া দেখা গ’ল। মুখিয়ালজনে আকৌ ঘুৰি আহি সমজুৱাৰ লগত কিবা এটা আলোচনা কৰিলে। এই সময়োচোৱাত পণ্ডিত গভীৰ ধ্যানত মগ্ন হোৱা দেখা গ’ল।

— আমি আপোনাৰ সকলো চৰ্ত মানিবলৈ সাজু গুৰুদেৱ। আপোনাৰ সম্পূৰ্ণ দক্ষিণা এডভান্স ৰূপে আপোনাৰ বেংক একাউণ্টত ভৰাই দিয়া হ’ব। বেংকৰপৰা SMS পোৱাৰ পাছতহে আপুনি আমাক উপদেশ দিব। সকলো মঞ্জুৰ। কিন্তু আমাক নিৰাশ নকৰিব। নহ’লে আমি ইয়াতে আমৰণ অনশন আৰম্ভ কৰি দিম। আপুনিয়ে আমাৰ শেষ আশ্ৰয়!

— না না না, তেনে মহাপাপ কৰাৰ অনুমতি মই দিব নোৱাৰোঁ। যি বুজিলোঁ, আপোনালোকৰ সমস্যা অতি গুৰুতৰ। আৰু ঈশ্বৰে মোক সেই সমস্যা সমাধান কৰাৰ শক্তিকণ দিছে। গতিকে আপোনালোকক সহায় কৰা মোৰ কৰ্তব্য। আপোনালোকে জানেই মোৰ জীৱন চৰাচৰ আৰু মানৱ সেৱাতে উৎসৰ্গিত। ঠিক আছে, গ্ৰন্থ আন কোনোবাই লিখিব – ঈশ্বৰৰ সৃষ্টি এই ধৰাত গুণীলোকৰ অভাৱ নাই। মই আপোনালোকৰ কাম কৰি দিম বুলি গাত ল’লোঁ। বেংকত পইচা জমা কৰিয়েই আপোনালোক আকৌ মোৰ ওচৰলৈ আহিব। সকলো আহিব নেলাগে, দুই চাৰিজন জনা বুজা লোক আহিলেই হ’ব। ঈশ্বৰৰ কৃপাত আপোনালোকৰ মনলৈ শান্তি ঘুৰি আহিব। বাৰু এতিয়া আপোনালোক যাওক, মোৰ আকৌ নিৰ্জলা ধ্যানৰ সময় হ’ল।

এইবুলি গুৰুদেৱ ঘৰৰ ভিতৰ সোমাল। সমজুৱাও লাহে লাহে আশ্ৰমৰপৰা ওলাই গ’ল। এজেণ্ট দুজনক পণ্ডিতে চকুৰ ঠাঁৰেৰে কিবা এটা কৈ থৈ গ’ল। দুইজনে আকৌ সমজুৱাৰ মাজত উৎসাহেৰে কিবা কিবি কৈ থকা দেখা গ’ল।

পণ্ডিতৰ ভাৰ্যাৰ মুখতো মিচিক-মাচাক হাঁহি.. বহুদিনৰপৰা থাইলেণ্ড, চিংগাপুৰ ফুৰিবলৈ যাবলৈ মন কৰি আছিল তেওঁলোকে। এই ‘দাও’টো মাৰিব পাৰিলে সপোন সফল হ’বগৈ। পণ্ডিতেও ১০০ পাইপাৰ্চৰ বটলটো খুলি ল’লে – আজি মোটামোটি চেলিব্ৰেটেই কৰিব পাৰি। তাতে এতিয়া নিৰ্জলা ধ্যান, গতিকে পানী নিদিয়াকৈ পোনে পোনে “নীট” মাৰিব লাগিব। ৰ’ মাৰিলে আজিকালি পণ্ডিতৰ বৰ ডিঙিত ধৰে – বয়স হৈছেতো। গতিকে ভাল চাকনা লাগে।

— হেৰা চিকেন টিকেন কিবা আছে যদি ফ্ৰাই কৰা হে। নহ’লে বুট কেইটামানকে দিয়া, জলকীয়া পিয়াজ দি। আজিৰ দিনটো ভাল।

 দ্বিতীয় খণ্ড

 দৃশ্যপট ২

ফটাঢোলৰ বিয়নি মেল চলি আছে। পুৰুষ ঢুলীয়াসকলৰ চকুৰ পৰা আঁৰ হৈ মহিলাসকলে মন খুলি কথা পাতিছে। ইয়াত মুখ লজ্জাৰ ভয় নাই, ভদ্ৰতাৰ মুখাখন খুলি সকলো উজাৰ খাই পৰিছে। পৰচৰ্চাকে আদি কৰি কাৰ লগত কোনে চেনী খাই আছে, কোনে ৰাতি ১ বজাত কাক মেছেজ দিয়ে, কোনে আগতে পিন্ধা কাপোৰযোৰকে পিন্ধি আহিছে, কাৰ চুলি ষ্ট্ৰেইট কৰাৰ কাৰণে “লাগিছে আৰু” আদিয়েই সাধাৰণতে এই মেলৰ মূল বিষয়বস্তু হ’লেও, আজিৰ সভাত প্ৰাধান্য পাইছে পণ্ডিত আৰু ফটাঢোলৰ ৰাইজৰ উদ্ধাৰৰ উপায়ে।

পণ্ডিতৰ বিষয়ে সকলোৰে মত ভিন ভিন, কোনো সাংঘাতিক ইম্প্ৰেছড, কোনোৱে আকৌ একেবাৰে ভাল নেপালে, বহুতে বিশ্বাস কৰিবলৈ বেয়া পাইছে, কেইগৰাকী মানে আকৌ তেনেই ভগৱান বুলিয়েই ভাৱি লৈছে। মাজতে দুগৰাকীমানে আকৌ পণ্ডিতৰ ব্যৱহাৰত চেনীৰ পৰিমাণ বেছি দেখিছে। মুঠতে তুমুল বাক-বিতণ্ডা।

বন্দিতা:- বাদ দিয়া হে, এনেকুৱা পণ্ডিত বহুত দেখিলোঁ, কেৱল পইচা খোৱাৰ মতলব। একোডাল কৰিব নোৱাৰে। এনেকুৱা ধোংগী বাবা বহুত দেখিলো জীৱনত।

জীমণি:- নহয় দেই, আমাৰ খুড়া এজনে কৈছে নহয়, তেওঁ প্ৰমাণ পাইছে বোলে। বিজিনেছত বিৰাট লছ হৈ আছিল। এইজনা পণ্ডিতে মাত্ৰ দুটামান উপদেশ দিলে – আজি খুড়া চাৰিখন নাইট চুপাৰৰ মালিক।

নীলাক্ষী:- হ’ব পাৰে, কিবা ‘লাক’ ভাল আছিল, বিজিনেছ ভাল হৈ গ’ল আৰু। মোৰ কিন্তু ভণ্ড যেনহে লাগিল।

জীমণি:- তেনেকৈ নক’বা, সৰু ছোৱালী, আগত গোটেই জীৱনটো পৰি আছে। সেইবিলাক অন্তৰ্যামী মানুহ, কেনেবাকৈ শাও দিব লাগিলে গম পাই যাবা।

নাজমা:- মোৰো কিন্তু বিশ্বাস হৈছে, মানুহজনৰ ব্যক্তিত্ত্ব অদ্ভুত, সাধাৰণ মানুহৰ লগত নিমিলে। চকুকেইটা দেখিছা কেনেকুৱা, জ্বলি থকাৰ দৰে।

মাধুৰিমা:- অ আই নাজ, তুমি নুবুজা। মই ভিতৰপকীয়া আহোমৰ ঘৰৰ ছোৱালী। এনেকুৱা চকু কেতিয়া হয় জানা? শেষনিশালৈকে ঘুটুং পানী খাই টোপনি খতি কৰিলে চকুৰ ৰং তেনেকুৱা উজ্জ্বল ৰঙা হয়। মোৰ মতে এইজন গণ্ডগোলীয়া মানুহ। সেইজনাৰ হেং মাৰি আছিল, মই নিশ্চিত।

অৰ্চনা:- মোৰো কিন্তু মানুহটোৰ চাৱনিটো একেবাৰে ভাল নেলাগিল, অকল মাইকীমানুহবোৰলৈ চাইহে কথা পাতে।

জীমণি:- তোমালোকে যি ভাবা ভাবি থাকা, পিছত মোক দোষ নিদিবা। মোৰ মতে আমাক এই অশান্তিৰপৰা ৰক্ষা দিব পৰা মানুহ এজনেই আছে। গুৰুদেৱ। কোৱাচোন, আজিলৈকে কোনে আমাক গেৰাণ্টি দি উদ্ধাৰ কৰিব পাৰিম বুলি কথা দিছে? কাৰো ইমান দম নাই, সেইজনা অন্তৰ্যামী পুৰুষে কিবা এটা কৰিম বুলিছে যেতিয়া কৰিবই (হাত যোৰ কৰি চকু মুদি গুৰুক স্মৰণ কৰে)।

প্ৰণীতা:- জিমণিয়ে ঠিকেই কৈছে, চাওচোন কি কয় গুৰুদেৱে। মোৰ কিন্তু কাম হ’ব যেন লাগিছে।

উৎপলা:- মই এইবোৰত নাই দেই, মই গুৰু ফুৰু নেমানো। এঘড়ী যুজিবলৈ পালে মোৰ ভালেই লাগে। মই একো অশান্তিও পাই থকা নাই.. গুৰুদক্ষিণাৰ নামত পইচা দিয়াতকৈ তাৰে চিকেন ম’ম’ খোৱাই ভাল।

মণীষা:- মানুহটোৰ চাৱনিটো কিন্তু ভাল নহয়। মই গেৰাণ্টি দি ক’ব পাৰোঁ। মোলৈ একেৰাহে কেনেকৈ চাই আছিল নহয়, মোৰ লাজ লাগি গৈছিল। (সুবিধাতে এখেতে বুজাব খুজিলে- ইয়াৰ ভিতৰত সকলোতকৈ সুন্দৰী তেওঁ নিজেই। গতিকে পুৰুষ মানুহে তেওঁলৈ ৰ লাগি চাই নেথাকি নোৱাৰে। বাকীবোৰলৈ চাওক নাচাওক, তেওঁলৈ নোচোৱাকৈ নোৱাৰে। এইষাৰ বাক্যৰে তেওঁ সকলোৰে মনত অজানিতে ইৰ্ষাৰ ভাব উদ্ৰেগ কৰিবলৈ সক্ষম হ’ল আৰু পৰম তৃপ্তি পালে।)

জীমণি:- মানুহৰ নিজৰ মন “গেলা” হ’লে সকলোতে বেয়া দেখে। কি বেয়া চাৱনি দেখিলা তুমি কোৱাচোন? তেৰা সাধাৰণ নৰ মনিচ নহয়, তোমাৰ মোৰ দৰে। গতিকে তেওঁৰ চেহেৰা, ব্যৱহাৰ পাতি আমাতকৈ বেলেগ হ’বই। (জিমণিয়ে মণীষাৰ মনটো গেলা বুলি ক’বলৈ বহুদিনৰ পৰা সুবিধা বিচাৰি আছিল, আজি ক’বলৈ পাই মনত পৰম শান্তি পালে। আজি তিনিবছৰৰ আগতে মণিষাই জিমণিৰ শাৰীখনৰ ৰং পাৰ্চটোৰ লগত এক্কেবাৰে মেটচ্ কৰা নাই বুলি সকলোৰে আগতে কোৱাৰ কথা, সাপে কঁকালৰ কোব নেপাহৰাৰ দৰে জীমণিয়ে আজিও পাহৰিব পৰা নাই।)

মেঘালী:- (হোৱাটচ্ এপ ছাটৰ পৰা মূৰ তুলি) কি হ’লনো? কিয় ইমান চিঞৰি আছা? শান্তিৰে ছাট অকণো কৰিব নোৱাৰোঁ তোমালোকৰ পৰা। গুৰুজী বৰ ঠিক মানুহ নহয়, মোৰ ওচৰত তেওঁ বহুতক দিয়া ইনবক্স মেচেজৰ স্ক্ৰীণশ্বট আছে। হ’লেও কিন্তু এবাৰ ট্ৰাই কৰি চাব পাৰি, এই মানসিক অশান্তিবোৰ কমিলে কমক।

জীমণি:- মইতো তাকেই কৈ আছোঁ, আমাৰ ওচৰত আৰু বেলেগ উপায় কি আছে? এই আত্মগ্লানিৰ জুইত আৰু কিমান দহিম আমি? গুৰুজীয়ে কিবা এটা উপায় দিম বুলি কৈছে- তাত আপত্তি কৰিবৰ কোনো প্ৰয়োজন নাই বুলিয়ে ভাবোঁ।

সকলোৱে একেলগে:- সেইটো কথা হয়, আমি গোটৰ প্ৰশাসকসকলক সৰ্বতোপ্ৰকাৰে সহায় কৰিব লাগে, তেওঁলোকে ভাবি চিন্তি যি সিদ্ধান্ত লয়, বেয়া পালেও মানি ল’ব লাগে।

ইতিমধ্যে পলম হৈছিলগৈ, সকলোৰে মোবাইলত ঘৰৰ পৰা টুং টাং কৈ মেছেজ অহা আৰম্ভ হৈছিল। গতিকে বিয়নী মেল সামৰি আইসকলে বিদায় ল’লে।

সকলোতকৈ শেষত গ’ল জীমণি। ইফালে সিফালে চাই তেওঁ মোবাইলটো উলিয়াই কাৰোবালৈ লৰালৰিকৈ এটা মেছেজ টাইপ কৰিলে

“Soboke potai dilo.. bahute apotti korisil. Moi alap acting dibo loga hol. Now all ladies agreed to pay… please consider revising commission.”

লগে লগে সিফালৰপৰা মেছেজ আহিল,

“Good job, keep it up. Will see to it.”

দৃশ্যপট ৩

অৱশেষত কোনোমতে গুৰুৰ মাননিখিনি যোগাৰ কৰিব পৰা হ’লগৈ। মাজতে বহুত লেঠা লাগিল অৱশ্যে। দিগন্ত বৰুৱা বোলা এজন সৎ চৰিত্ৰৱান লোকক ধনভঁড়ালী পতা হৈছিল। পিছে পইচা পাতি অলপ গোট খোৱাৰ পাছত তেওঁ মোবাইল ফোন অফ কৰি অজ্ঞাতবাসলৈ গুচি গ’ল। পিছত সোণটো, বিজয় আদি কেইজন মানে শেষ নিশা অভিযান চলাই তেওঁক বিচনা তলত লুকাই থকাৰ পৰা উদ্ধাৰ কৰে। জেৰাত বৰুৱাদেৱে তেওঁৰ অজ্ঞাতবাসৰ সপক্ষে বহু যুক্তি দেখুৱায়। বেমাৰ, মোবাইল ফোন হেৰোৱা, মুহবোলী খুলশালীয়েকৰ শাহুৱেকৰ মৃত্যু, ল-ছালিৰ পৰীক্ষা, তেওঁৰ মানিবেগ হেৰোৱা, কোনোবাই সেইখিনি পইচা বিশেষ জৰুৰী কামত ধাৰলৈ দি ঘুৰাই নিদিয়া, বেংকৰ KYC নথকা, ইনকাম টেক্সৰ নটিচ, জৰুৰী অফিচিয়েল কামত দিল্লী যাত্ৰা, ধুমুহা বৰষুণত ঘৰৰ টিংপাত উৰি যোৱা, বানপানীত ধান খেতি নষ্ট হোৱা, গাড়ী বেয়া হোৱা, ওচৰ চুবুৰীয়াৰ শত্ৰুতা, ৰাষ্টা ঘাটৰ দূৰৱস্থা আদি এশ এটা কাৰণ দেখুৱাই তেওঁ নিজৰ অজ্ঞাতবাস যুক্তিসংগত বুলি প্ৰমাণ কৰিবলৈ সক্ষম হয় যদিও শেষত পইচা কেইটা ঘুৰাই দিব লগাত পৰে।

১০০০ জন সদস্যৰ ভিতৰত ১৬৫ জনে নিজৰ ভাগৰ পইচাখিনি দিয়ে। চিদানন্দ বৰাকে প্ৰমুখ্য কৰি ২৩১ জন লোকে অলপ ‘’প্ৰব্লেম হৈ আছে- পিছত দিম। দিম মানে দিমেই – মোৰ কথাৰ লৰচৰ নাই” – বুলি আলেখ লেখ চাই থাকে। তেওঁলোকৰ মতে বাকীসকলে দি কি উপায় পাই চাই থাকক, উপায় ভাল হ’লে তেওঁলোকে নিজৰ ভাগটো দিব, নহ’লে তাপ মাৰিব। কেইজনমানে পোনে পোনে নিদিওঁ বুলি কৈ বিসম্বাদ আৰম্ভ কৰে।

এইদৰে নানান অসুবিধাৰ মাজত আৰু ৰিণ্টুমণি নামৰ উদাসীন ভকত এজনৰ উদ্যোগত প্ৰায় ৫ লাখ টকা মাননি হিচাপে গুৰুদেৱৰ একাউণ্টত জমা কৰা হয়। বেংকৰ কাউণ্টাৰ ফইলটো লৈ, এটা ভাল দিন চাই ফটাঢোলৰ মুৰব্বীকেইজনমান পুনৰ গুৰুৰ ঘৰলৈ যাত্ৰা কৰে।

এইবাৰ গুৰুৰ ঘৰত তেওঁলোকৰ ৰিচেপচন বঢ়িয়া, ৰসগোল্লা, চিঙৰাৰে চাহৰ লগতে, গুৰুপত্নীয়ে তেওঁলোকক ভাতকেইটাও খাই যাবলৈ অনুৰোধ কৰে। গুৰুঘৰৰ সমুখত নতুন চিকচিকিয়া গাড়ী এখনো ৰৈ থকা দেখা যায়। আদৰণি পৰ্বৰ পিছতে তেওঁলোক গুৰুদেৱৰ লগত গুৰুত্বপূৰ্ণ বৈঠকত মিলিত হয়। গুৰুদেৱে বিনম্ৰতাৰে সকলোকে উদ্দেশ্যি কয় –

– আহো ভাগ্য হামাৰ। আপোনালোকক দেখি মোৰ মন-প্ৰাণ আনন্দত নাচি উঠিছে। আপোনালোকৰ দৰে সজ্জনক অতিথিৰূপে পোৱা মোৰ দৰে নিঃকিনৰ সৌভাগ্য। বাৰু এতিয়া আচল কথালৈ আহোঁ। মোক সবিশেষ কওক, একো নুলুকুৱাব। আপোনালোকৰ পাপৰ গভীৰতালৈ চাইহে মই বিধান দিব পাৰিম।

এইবাৰো মুখীয়াল হেমন্ত কাকতিদেৱেই মাত লগালে,

– আপুনি সকলো জানেই প্ৰভু। আমিনো আৰু কি কম? আপুনি কিবা প্ৰশ্নকে সোধক, আমি উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰচেষ্টা কৰিম।

– বাৰু ঠিক আছে। এটা কথা কওকচোন, আপোনালোকে ফেচবুকত কাট মৰা মৰি আপডেট দিছিল নেকি?

– হয় প্ৰভু দিছিলোঁ। ক্ষণিকৰ দুৰ্বলতাত আমাৰ ভুল হৈ গ’ল।

– হমম! কাৰোবাক লেতেৰা অশ্লীল ভাষাৰে গালি পাৰিছিল নেকি?

– হয় প্ৰভু, কৰিছিলোঁ। সেইবোৰ সুধি আৰু লাজ নিদিব।

– নিজকে ‘মইবৰ’ ভাৱেৰে দপদপাই ফুৰিছিল নেকি?

– হয় গুৰুজী।

– যাকে তাকে ব্লক, আন ফ’ল’ মাৰি নৰক যন্ত্ৰণা দিছিল নেকি?

– হয় ছাৰ, আই মীন প্ৰভু।

এইবাৰ গুৰুৱে বহু দীঘলীয়া প’জ এটা ল’লে! হাতত থকা দুই এখন পৌৰাণিক কাগজ বৰ মনোযোগেৰে চালে। তাৰ পাছৰ ক’লে,

– হমমম….বুজিলোঁ। আপোনালোকৰ পাপ গুৰুতৰ। কিন্তু চিন্তা নকৰিব। মই উদ্ধাৰৰ উপায় দিম। এতিয়া আপোনালোক অলপ বহক, মই ধ্যানত বহোগৈ। ধ্যানত উপায় পালেই আপোনালোকৰ ওচৰলৈ ঘুৰি আহিম।

এইবুলি গুৰুদেৱে সভাকক্ষৰ পৰা প্ৰস্থান কৰে, আৰু নিজৰ আশ্ৰমৰ এটা নিভৃত কোঠাত সোমাই দুৱাৰ বন্ধ কৰি দিয়ে। এই কোঠাটোত গুৰুৰ বাদে কাৰো প্ৰৱেশ নিষিদ্ধ। এই কোঠাটো আশ্ৰমৰ আন কোঠাবিলাকতকৈ বেলেগ। সকলো অত্যাধুনিক যন্ত্ৰপাতিৰে সুসজ্জিত কোঠাটো। কেনিও চিদ্ৰ এটাও নাই, ভিতৰত গুৰুদেৱে কি কৰি আছে বুজাৰ কোনো উপায় নাই।

কোঠাত সোমাই দুৱাৰ বন্ধ কৰি গুৰুদেৱে “YESSSS” বুলি বতাহতে পান্স এটা মাৰি সুকোমল চোফা এখনত বহি পৰে। টিভিৰ ৰিম’টটো হাতত লৈ – আই পি এলৰ KKR আৰু MI ৰ খেলখনৰ ৰেকৰ্ডিং লগাই লয়। ফ্ৰিজটো খুলি বিয়েৰ এটা উলিয়াই অলপ দেৰি খেল চায়, কিন্তু খেল চাই ভাল নলগাত ইংৰাজী চিনেমা বিচাৰি ফুৰে। শেষত এটা চেনেলত “ফিফটি শ্বেডচ অৱ গ্ৰে” চিনেমাখন ওলোৱাত তাতে মনোনিৱেশ কৰে। এই চিনেমাখন পণ্ডিতৰ বৰ প্ৰিয়। বাৰে বাৰে চালেও হেঁপাহ নপলায়।

এইদৰেই প্ৰায় দুঘণ্টা পাৰ হৈ যায়। ইফালে বাহিৰত অভাগতসকলে অধীৰ অপেক্ষাৰে গুৰুদেৱলৈ অপেক্ষা কৰি আছে, অলপ অধৈৰ্যও হৈছেগৈ। আজিয়েও তেওঁলোকৰ মুক্তিৰ দিন, আজি তেওঁলোকে অনুশোচনাৰ দহনৰ পৰা মুক্তিৰ উপায় পাব। সকলোৱে মনে মনে ইষ্ট দেৱতাক স্মৰণ কৰি আছে। হে ভগৱান, গুৰুদেৱক ধ্যানত সফল কৰাই দিয়া। আমাক মুক্তি দিয়া প্ৰভু।

এইদৰে প্ৰায় তিনিঘণ্টা সময় পাৰ হৈ যায়। অৱশেষত চিনেমাখন শেষ হোৱাত গুৰুদেৱে নিজৰ গেট-আপটো এবাৰ চাই গুপ্তকোঠাৰ পৰা বাহিৰলৈ ওলাই আহে। উপস্থিত সমজুৱাৰ মাজত গুণগুণনি উঠে। গুৰুদেৱৰ মুখ গম্ভীৰ। সকলো উৎকণ্ঠিত হৈ আছে। বহু সময়কৰ এটা ড্ৰেমেটিক প’জ লৈ পণ্ডিতে লাহে লাহে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰে।

– ধ্যানবলে মই সকলো কথা গম পাইছোঁ, আপোনালোকৰ অপৰাধ অতি গুৰুতৰ। সেইবাবে প্ৰায়শ্চিত্তও বৰ সহজ নহ’ব। কিন্তু আপোনালোকৰ সকলোৰে পাপ সমান নহয়, কাৰোবাৰ বেছি বা কাৰোবাৰ কম। গতিকে প্ৰায়শ্চিত্তও ভিন ভিন হ’ব।

কাৰোৰে মুখত মাত নাই, সকলোৰে বুকু ধিপিং ধিপাং কৰি আছে। আকৌ গুৰুৱে ক’লে,

– আপোনালোকে মহাভাৰতৰ মহা প্ৰস্থান পৰ্বৰ কথা নিশ্চয় জানে। কিদৰে পূণ্যৰ প্ৰতিমূৰ্তি পাণ্ডৱেও নিজৰ জীৱনৰ সৰু একোটা ভুলৰ বাবেই মহাপ্ৰস্থানৰ দৰে কঠোৰ প্ৰায়শ্চিত্ত কৰিব লগা হৈছিল! কিন্তু আপোনালোকৰ পাপ বহু বেছি গম্ভীৰ আৰু তাৰ বিপৰীতে আপোনালোকে জীৱনত বিশেষ পুণ্যও কৰা নাই। বেলেন্স শ্বীট নিগেটিভ আপোনালোকৰ।

– হয় গুৰুদেৱ।

– মহাপ্ৰস্থানৰ বাবে পাণ্ডৱে বদ্ৰীনাথ ধামৰ পথ লৈছিল। উচ্চতা মাত্ৰ ৪০০০ মিটাৰ। কাৰণ তেওঁলোকৰ পাপ কম আছিল।

সকলো উৎকণ্ঠিত হৈ পৰিল। কি বুজাব খুজিছে গুৰুদেৱে?

– যিহেতু আপোনালোকৰ পাপ বহু বেছি, গতিকে সেই পাপ খণ্ডন কৰিবলৈ আপোনালোক পাণ্ডৱতকৈ কমেও দুগুণ উচ্চতালৈ যাব লাগিব।

গুৰুদেৱে আকৌ এটা দীঘলীয়া বিৰতি ল’লে, আৰু এইবাৰ গুৰুগম্ভীৰ মাতেৰে ক’লে,

– চাৰিহেজাৰৰ দুগুণ মানে আঠ হেজাৰ মিটাৰ। আঠহেজাৰ মিটাৰতকৈ ওখ ঠাই বৰ বেছি নাই পৃথিৱীত।

ৰাইজৰ মুখৰ মাত হৰিল। তেওঁলোকে আচলতে বুজিব পৰা নাই পণ্ডিতে কি কৈ আছে! কোনফালে পোনাইছে।

– আপোনালোকে ৮০০০ মিটাৰতকৈ ওখ কোনোবা ঠাইৰ নাম জানেনে?

এইবাৰ সোণটো বোলাজনে খপজপাই উত্তৰ দিলে-

– জানোঁ, মানে….ইমান ওখ..যেতিয়া.. হিমালয়… আই মীন.. মাউণ্ট এভাৰেষ্টেই হ’ব লাগিব.. বেলেগনো আৰু কি হ’ব?

সোণটোৱে নিজৰ মাতটোকে অচিনাকি যেন শুনিলে।

পণ্ডিতে এইবাৰ সোণটোৰ ফালে চাই মিচিকিয়াই হাঁহিলে।

– ঠিক কৈছা তুমি।

আকৌ গুৰুদেৱে অলপ সময় ৰৈ এটা এটাকৈ শব্দ উচ্চাৰণ কৰিলে,

– আপোনালোকে মাউণ্ট এভাৰেষ্ট বগাব লাগিব।

– মাউণ্ট এভাৰেষ্ট? হে প্ৰভু …কি কয় আপুনি?

– হয় মাউণ্ট এভাৰেষ্ট, পৃথিৱীৰ উচ্চতম স্থান। তেতিয়াহে আপোনালোকৰ পাপ খণ্ডন হ’ব।

– ই কেনেকৈ সম্ভৱ গুৰুদেৱ, আমি কোনেও মেখেলা উজুৱা বাটেৰে কামাখ্যা মন্দিৰো গৈ পোৱা নাই। যোৰাবাটৰ পাহাৰটো গাড়ীৰে পাৰ হ’লেও আমাৰ ফোঁপনি উঠে। আমি আৰু এভাৰেষ্ট?

– চাওক, পাৰে নে নোৱাৰে মই ক’ব নোৱাৰিম। মোৰ ধ্যানত ওলাইছে – এভাৰেষ্টত উঠিলেহে আপোনালোকৰ পাপ খণ্ডন হ’ব। বাকী আপোনালোকৰ ইচ্ছা।

সমজুৱাৰ মাজত গুণগুণনিয়ে হুলস্থুলৰ ৰূপ ল’লেগৈ। ইজনে সিজনৰ লগত তৰ্ক কৰাত লাগিল। গুৰুদেৱে মনে মনে সকলো চাই থাকিল। চকুত এটি কৌতুকপূৰ্ণ হাঁহি।

– সম্ভৱ হ’ব। আমি এভাৰেষ্টত উঠিব পাৰিম। মই দ্বায়িত্ব ল’লো।

পিছফালৰপৰা অহা এটা মাতত সকলো উচপ খাই উঠিল। সকলোৱে বক্তালৈ ঘূৰি চালে। গুৰুদেৱৰ চকুতো কৌতুহল।

সেয়া ইৰাণী শইকীয়া। ফটাঢোলৰ সকলো দিশতে আগৰণুৱা সদস্যা।

মানুহবোৰ অলপ আচৰিত হ’ল – কি কয় ইৰাণীয়ে?

ইৰাণী বহাৰ পৰা ঠিয় হ’ল আৰু সকলোৰে ফালে চাই স্পষ্ট মাতেৰে ক’বলৈ ধৰিলে,

– ৰাইজ, মোৰ বিশ্বাস আছে, আমি সকলোৱে এভাৰেষ্ট বগাব পাৰিম। আমাৰ পাপ খণ্ডন হ’ব। মই আগতেও এনেকুৱা কাম কৰি পাইছোঁ। মাত্ৰ কেইদিনমান আগতে মই কেইজনমান শকত-আৱত, এলেহুৱা লোকক অসমৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ চাইকেল চলোৱাইছোঁ। কণ কণ ল’ৰা ছোৱালীক ৰাতি বিয়লি দেৱৰো দুৰ্গম পাহাৰ পৰ্বত বগোৱাইছোঁ। তাতে আজিকালি এভাৰেষ্ট বগোৱা আগৰ দৰে বিপদজনক নহয়, কিবা অসুবিধা হ’লে হেলিকপ্টাৰেৰে নমাই অনাৰ সুবিধা আছে। কেৱল লাগে মানসিক দৃঢ়তা আৰু সংকল্প। বাকী শাৰিৰীক কষ্টখিনিৰ বাবে মই ট্ৰেইনিং দিম। মোৰ গুৰুদেৱৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ আস্থা আছে। তেওঁ আমাক অসম্ভৱ উপায় নিদিয়ে বুলি মই জানোঁ।

ইৰাণীৰ আত্মবিশ্বাস দেখি সমজুৱাৰ মাজলৈ অলপ স্বস্তি ঘূৰি আহিল। কেইজনমানে তেতিয়াও সম্বিত ঘূৰাই পোৱা নাই আৰু কেইজনমানে নিজৰ নিজৰ মোবাইলবিলাকত কাৰোবাৰ সৈতে উত্তেজিত হৈ কথা পাতি থকা দেখা গ’ল।

এইবাৰ পণ্ডিতে আকৌ ক’বলৈ ধৰিলে,

– আচলতে মোৰ কথা সম্পূৰ্ণ হোৱাই নাই। আৰু এইমাত্ৰ শ্ৰীমতী শইকীয়াই কোৱাৰ দৰে মই আপোনালোকক একো অসম্ভৱ কাম কৰিবলৈয়ো কোৱা নাই। ভাৱি চাওকচোন, আপোনালোক সকলো যেতিয়া একলগে এভাৰেষ্টৰ ওপৰত উঠি তললৈ চাব, তেতিয়া কেনে অনুভৱ হ’ব? আৰু একেলগে ইমানগাল মানুহ আজিলৈকে কেতিয়াও এভাৰেষ্টত উঠা নাই, আপোনালোকৰ নাম ইতিহাসত ৰৈ বৈ যাব। লগতে পাপো খণ্ডন হ’ব। মই সকলো দিশ চাই চিতিয়েই এইটো উপায় দিছোঁ। মানুহ জন্ম হয়, খাই বৈ জীয়াই থাকে, আৰু এদিন মৰি যায়। এনে জীৱনৰ কি অৰ্থ? যদি আপোনালোকে এনে এটা কাম কৰিব পাৰে, আপোনালোক পৃথিৱী বিখ্যাত হোৱাৰ লগতে আপোনালোকৰ নামো ইতিহাসৰ পাতত চিৰযুগমীয়া হৈ ৰ’ব। আপোনালোকে নিবিচাৰেনে তেনে এটা জীৱন? আপোনালোকে নিবিচাৰেনে যে আপোনালোক পৰৱৰ্তী প্ৰজন্মৰ আদৰ্শ হওক? এই প্ৰাত্যহিক ঘেকেটিখোৱা জীৱনে আপোনালোকক আমুৱা নাই নে?

আৰু মানুহ দেখোন সদায় এভাৰেষ্টত উঠিয়েই আছে। আৰু মৃত্যুভয়? আপোনালোকৰ মাজত নো কোন অমৰ, এদিন নহয় এদিন আপোনালোকৰ মৃত্যু হ’বই। আপোনালোকে ভাবি চাওক চৰকাৰী হস্পিটেলৰ লেতেৰা বেডত তিল তিলকৈ হোৱা মৃত্যু লাগেনে, এভাৰেষ্ট বিজয় কৰিবলৈ গৈ বীৰৰ দৰে মৃত্যু লাগে? এই মৃত্যুৱে আপোনালোকক অমৰ কৰি থৈ যাব। মৃত্যুভয়ক আপোনালোকে জয় কৰক, আৰু মই কথা দিছোঁ, এই এভাৰেষ্ট অভিযানত আপোনালোকৰ কাৰো মৃত্যু নহয়।

একেৰাহে কথাখিনি কৈ গুৰুদেৱ অলপ ৰ’ল। গুৰুৰ আৱেগিক ভাষণে ইতিমধ্যে সকলোকে প্ৰভাৱান্বিত কৰিছিল, সকলোৰে মনত এভাৰেষ্ট বিজয়ৰ উৎসাহে পোখালি মেলিছিল।

– কিন্তু সকলোতকৈ দৰকাৰী কথাটো মই কোৱাই নাই এতিয়ালৈকে।

– কি কথা?

– যাত্ৰাপথত আপোনালোকৰ কাৰো মৃত্যু নহয়, কিন্তু আপোনালোক সকলোৱে এভাৰেষ্ট জয় কৰিব নোৱাৰিব।

– কিয় গুৰুদেৱ?

– কাৰণ হ’ল আপোনালোকৰ পাপ। মই আগতেই কৈছোঁ, আপোনালোকৰ সকলোৰে পাপ বেলেগ বেলেগ। আৰু যাৰ পাপ সকলোতকৈ কম, বা নাই, তেওঁহে এভাৰেষ্ট শিখৰত ভৰি দিব পাৰিব।

– তেনে কি বাকীসকলৰ চাৰি পাণ্ডৱ আৰু দ্ৰৌপদীৰ দৰে………..

– নাই নহয়। মই আগতেই কৈছোঁ, কাৰো মৃত্যু নহয়। কেৱল পাপৰ শাস্তি ৰূপে তেওঁ কোনো বিশেষ ঠাইৰ পৰা আগবাঢ়িব নোৱাৰিব। তাতে তেওঁ অসুস্থ হৈ পৰিব আৰু তেওঁক হেলিকপ্টাৰেৰে তললৈ নমাই অনাৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগিব। অসুস্থ হৈ পৰি যোৱাৰ লগে লগে তেওঁ আগবঢ়াৰ প্ৰচেষ্টা বাদ দি সেই ঠাইতে হেলিকপ্টাৰ অহালৈ অপেক্ষা কৰিব লাগিব। বাকীসকল তেওঁৰ বাবে নৰয়, তেওঁলোক আগবাঢ়ি যাব। মনত ৰাখিব, তেওঁৰ সীমা সিমানেই, তেওঁ জীৱনত কৰা পাপে তেওঁক তাতকৈ আগবাঢ়িবলৈ নিদিয়ে।

এইবাৰ ইৰাণীয়ে আকৌ মাত লগালে,

– গুৰুদেৱে সঠিক কথা কৈছে। মোৰ এভাৰেষ্ট অভিযানত সহায় কৰিব পৰা কেইবাটাও এজেন্সিৰ লগত চিনা জনা আছে, তেওঁলোকে এনেদৰে অসুস্থ বা আঘাতপ্ৰাপ্ত লোকক হেলিকপ্টাৰেৰে তললৈ নমাই আনে। মোৰ সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছে যে গুৰুদেৱৰ আশীৰ্বাদ আৰু আমাৰ সাহসে আমাক লক্ষ্যত উপনীত কৰাব।

এইবাৰ পণ্ডিতে তেওঁৰ আধৰুৱা ভাষণ পুনৰ আৰম্ভ কৰিলে,

– হয়, আপোনালোকে নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখক। ঈশ্বৰ আপোনালোকৰ সহায় হ’ব। মই সিদ্ধান্ত আপোনালোকলৈ এৰিলোঁ, মোৰ শুভেচ্ছা আৰু আশীৰ্বাদ সদায় আপোনালোকৰ লগত থাকিব। আপোনালোকৰ মাজতে এই বিষয়ত অভিজ্ঞতা থকা ইৰাণীৰ দৰে সদস্য আছে, আপোনালোকে পাৰিব। আপোনালোকে যিহেতু পাপবোধৰ যন্ত্ৰণাৰ পৰা পলাবলৈ এই যাত্ৰা কৰিছে, গতিকে মই আপোনালোকৰ এই যাত্ৰাৰ নাম ‘মহাপলায়ন’ ৰাখিলোঁ। পাণ্ডৱৰ মহাপ্ৰস্থানতকৈয়ো মহান হ’ব এই যাত্ৰা। ফটাঢোলৰ জয় হওক। পিছে মোৰ আকৌ ধ্যানৰ সময় হ’ল। গতিকে আপোনালোকক দুখমনেৰে বিদায় দিব লাগিব। আজিলৈ এৰোঁ।

এইবুলি পণ্ডিতে কালৈকো নোচোৱাকৈ ভিতৰলৈ গতি কৰিলে। সমজুৱাও কনফিউজড মনেৰে এজন এজনকৈ বাহিৰলৈ ওলাল। কেইজনমানে ইৰাণীক আগুৰি ধৰিলে। ইৰাণীয়ে সকলোকে কিবা বুজোৱাত লাগিল, দুজনমানে প্ৰশ্ন কৰিলে, দুজনমানে খুব বুজাৰ দৰে মূৰ দুপিয়ালে। কথা পাতি পাতি সকলো পণ্ডিতৰ বহাৰ পৰা ওলাই আহিল।

___________

পণ্ডিতৰ ঘৰৰ ভিতৰচ’ৰাত তেতিয়া একেবাৰে বিপৰীত পৰিৱেশ, নিজৰ গুণৱতী ভাৰ্যাক কোলাত তুলি লৈ পণ্ডিতে নাচোনৰ ছেও ধৰিছে।

– “তোমাৰ বুদ্ধিৰ তুলনা নাই। মোতকৈ আচলতে তুমিহে বহু বেছি জ্ঞানী। পইচা পাতি লৈ কি আৰামত গোটেইসোপাকে হিমালয়লৈ পঠিয়াই দিলোঁ, এনে বুধি তুমিহে ভাবিব পাৰা। তেওঁলোকৰ পইচাতো গ’লেই, এতিয়া জীৱনলৈয়ো টনাটনি হ’ব। মোৰ ওপৰত কিবা একচন ল’বলৈ এটাৰো কেপাচিটি নেথাকিবগৈ। আকৌ তোমাৰ বুদ্ধিমতেই মই তেওঁলোকৰ শত্ৰুসকলৰ লগতো যোগাযোগ কৰিছোঁ, সকলোকে হিমালয়লৈ পঠিয়াই দিব পাৰিলে তেওঁলোকেও ৫ লাখ টকা দিম বুলি কথা দিছে। মুঠতে ভাল দাও মাৰিলোঁ এইটো। এনে দাও আৰু দুই এটা মাৰিব পাৰিলে জীৱনত আৰু একো নকৰিলেও হ’ব।”


.....................................................
সম্পূৰ্ণকৈ পঢ়িবলৈ তলৰ লিংকটোত ক্লিক কৰক! 

https://docs.google.com/document/d/1DCAdEwy5q6gPRzPs4rb1ifsd6TW1gjTg7K8oXzXGp1s/edit?usp=sharing